The Witcher: Sirens of the Deep: Klasik Evrene Geri Dönüş
The Witcher evreninin o karanlık, entrikalarla dolu dünyasını özleyenlere müjde! Sirens of the Deep, hem aksiyonu hem de politik dramayı harmanlayarak bizi yine Geralt’ın başını beladan kurtaramadığı bir hikâyeye sürüklüyor. The Witcher: Nightmare of the Wolf‘un yönetmeni Kang Hei Chul’un elinden çıkan ve Studio MIR’in etkileyici animasyonuyla desteklenen bu yapım, serinin özüne sadık kalırken, kendi içinde de farklı bir soluk yaratıyor. Henry Cavill’in ünlü Netflix serisinden ayrılışı ve oyun evreninde yeni bir kahramana geçiş ihtimalleri arasında, Sirens of the Deep geçmişe saygı duruşunda bulunuyor ama aynı zamanda farklı tatlar denemekten de çekinmiyor.
Andrzej Sapkowski’nin A Little Sacrifice adlı kısa hikâyesinden uyarlanan bu animasyon, Netflix dizisinin 1. sezonunun 5. ve 6. bölümleri arasında bir yerde konumlanıyor. Yani The Witcher evrenini hiç bilmeyen biri için biraz sert bir giriş olabilir. Ama eğer zaten diziyi ya da oyunları tüketmiş biriyseniz, olaylar yerine oturuyor. Ki zaten bu animasyonun hedef kitlesi, açıkça serinin hayranları.
Sirens of the Deep, The Witcher’ın bildiğimiz o temel dinamiklerini sonuna kadar kullanıyor. Yani Geralt ve Jaskier’in birbirlerini iğneleyen atışmaları yine sahnelerin yıldızı, aksiyon yine kanlı, politik entrikalar yine birbiriyle iç içe. Kitapları okuyanların aşina olduğu ancak ekranlarda pek yer bulamamış bir karakter olan Essi Daven’in burada kendine yer bulması ise, özellikle Geralt ile olan sahnelerinde serinin fanatiklerine hediye niteliğinde olmuş.
Ama asıl olay? Tabii ki dövüş sahneleri! Studio MIR, animasyonun avantajlarını sonuna kadar kullanarak The Witcher evrenine yakışır sahneler sunuyor. Canlı aksiyon olsa bütçeyi delip geçecek kadar etkileyici savaş koreografileri ile dolu sahneler, burada hiçbir limit olmadan ekrana taşınmış. Açılıştaki Geralt vs. Allamorax sahnesi ve deniz halkı ile insanların çarpıştığı büyük savaş sekansı, animasyonun bu evrene ne kadar yakıştığını kanıtlıyor. Kan, bağırsaklar ve parçalanan bedenler konusunda hiç çekinmemişler, ki bu da The Witcher evrenine yakışan bir seçim olmuş.
Ancak hikâyeye gelirsek, işler biraz daha tahmin edilebilir bir çizgide ilerliyor. Küçük Deniz Kızı’ndan esinlenen hikâye, bazı anlarda fazla tanıdık geliyor. Özellikle Melusina’nın entrikaları, bildiğimiz klasik “güçlü ve kötü niyetli deniz cadısı” tiplemesine çok benzer. Hatta bir an Ursula gibi çıkıp Poor Unfortunate Souls söyleyebileceğini bile bekledim denilebilir. Ancak kısa bir süre sonra izlediğin yapımın Disney tınısından çok daha uzakta olduğunu anlıyorsun. Sirens of the Deep, mutlu son vaat eden bir masal yerine, The Witcher dünyasının gerçekliğini koruyarak ihanetler, savaşlar ve kayıplarla dolu karanlık bir hikâye anlatıyor. Yani olayların “ve sonsuza dek mutlu yaşadılar” noktasına gelmesini beklemeyin. Burada mutluluk, en iyi ihtimalle hayatta kalmak anlamına geliyor.
Senaryo, belli risklerden kaçınıyor ama yine de The Witcher’ın ruhuna sadık. Geralt’ın klasik “Ben aslında tarafsızım ama yine de burnumu her politik meseleye sokuyorum” tavrı tam dozunda, kara mizah yerli yerinde ve aksiyon sahneleri göz kamaştırıcı. Serinin daha büyük politik oyunlarına dalmak yerine, olayları Geralt ve Jaskier’in başına açılan belalar çerçevesinde tutması da filmi daha derli toplu yapıyor.
Sonuç olarak, Sirens of the Deep, The Witcher’ın temel cazibesini koruyarak, hem aksiyon hem de dram açısından güçlü bir denge yakalamış. Geralt yine ortalıkta kan döküyor, kalpler paramparça oluyor ve sonunda yine elini cebine atmadan yoluna devam ediyor. The Witcher evreninin şu an belirsizlik içinde olduğunu düşünürsek, Sirens of the Deep en azından hâlâ anlatılmaya değer hikâyelerin olduğunu kanıtlıyor. Canlı aksiyon tarafı ne yapacak bilemeyiz ama en azından animasyon tarafı hâlâ işin ruhunu taşıyor.
The Witcher: Sirens of the Deep: Klasik Evrene Geri Dönüş
