Gurur ve Önyargı (gibi bir şey): Klasikten Masala Açılan Işıltılı Bir Sahne
Bazı oyunların konusu kadar, seyrederken verdiği hissi kalır aklımızda. “Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey)” de işte onlardan biri. Jane Austen’ın o çok sevilen klasiğini birebir sahneye taşıyan bir oyun değil bu; ama o hikâyede içten gelen ne varsa, hepsini sahneye serpen; eğlencesini, zarafetini, sınıfsal mesafelerini ve o meşhur gururla önyargı arasındaki gelgitli romantizmi çok farklı bir yerden anlatan bir yorum.
BKM ve DOT ortak yapımı olan oyun, aslında Austen’ın anlattığı hikâyeyi değil; o hikâyeye bakan kadınları konuşturuyor. Beş kadın oyuncu sahnede sürekli dönüşerek bütün karakterleri oynuyor; erkek-kadın ayrımı olmaksızın. Bu tercih başta komik ve pek alışılmadık geliyor izleyiciye ama kısa sürede alışıyoruz tabii. Çünkü roller, fiziksel değişimle değil; enerjiyle aktarılıyor. Bunu bu kadar pürüzsüz yapabilmek, sahici oyunculukla mümkün. Ve bu ekip bunu fazlasıyla başarıyor. Başta biraz kafa karıştırıcı olsa da, ilerleyen dakikalarda karakterleri tanıyıp anladıkça zihnimizde oturuyor.
Oyunun güçlü yönlerinden biri de hiç kuşkusuz oyuncu kadrosu. Birce Akalay, Nergis Öztürk, Özge Özberk, Ayşegül Uraz ve Kardelen Arpacı sahnede âdeta dans eder gibi roller arasında geçiş yapıyor. Her bir oyuncu, hem fiziksel hem de ses tonu olarak canlandırdığı karaktere uygun bir yorum getiriyor. Özellikle Akalay’ın Elizabeth Bennet yorumu, zarafet ve ironi arasında bir denge kurarken; Nergis Öztürk’ün Bay Darcy performansı izleyiciden bolca kahkaha topluyor. Oyuncular arasında büyük bir uyum var ve bu da sahnedeki enerjiyi diri tutuyor. Tüm roller, klişeye düşmeden ama mizahı da kaçırmadan oynanıyor.
Oyuncuların her biri birbirinden sempatik, sıcak ve sahnede olmaktan keyif aldıkları her hâllerinden belli. Zorlama bir replik, yapay bir mimik görmüyorsunuz. Sanki yıllardır aynı sahnede birlikte oynuyorlarmış gibi bir uyum içindeler. Seyirciyle aralarında mesafe yok. Oyunun ilk dakikasından itibaren salona yayılan o tatlı mizah duygusu, perde kapanana kadar eksilmeden devam ediyor.
Vokaller de teknik olarak çok güçlü. Tüm oyuncular şarkıları hem doğru söylüyor hem de hissettire hissettire iletiyor. Müzikler oldukça neşeli, ritmik, zaman zaman nostaljik; bazen ise duygusal bir anın tam üzerine cuk diye oturuyor. Oğuz Kaplangı’nın müzikleri, sahnedeki duyguyu katman katman destekliyor. Bazı parçalar ise sanki müzikalle değil, o karakterle yazılmış gibi duruyor.
Sahne tasarımı ve kostümler de oyunun ruhuna hizmet eden zarif detaylarla dolu. Ne fazla ne eksik. Renkler canlı, dekorlar sade ama etkileyici. Oyun boyunca sahne bir anlığına bir evin salonu oluyor, bir an sonra bir balo salonuna dönüşüyor. Bu geçişler de hikâyenin akışını hiç bozmadan gerçekleşiyor. Masalsı bir atmosfer kurulmuş ama abartıdan uzak. Her şey kararında ve göz yormadan büyülüyor.
Özellikle mizahı çok dozunda buldum. Ne fazla şamatacı ne de içe kapanık. Yeri geldiğinde seyirci kahkahayla gülüyor, yeri geldiğinde ise gözleri dolu dolu bakıyor sahneye. Oyunun yazarı Isobel McArthur’ın zekâ dolu metni, yönetmen Murat Daltaban’ın yönlendirmesiyle sahnede çok katmanlı bir hâle gelmiş. Eğlenceli bir Austen yorumundan çok daha fazlası olmuş bu iş.
Gurur ve Önyargı (Gibi Bir Şey); hem iyi hissettiren hem de üzerine derin düşündüren bir seyirlik. Oyuncularıyla, müziğiyle, mizahıyla içten bir anlatı sunuyor. Sahneden ayrılırken içinizde bir neşe, yüzünüzde bir tebessüm kalıyor. Tam da tiyatronun kalbine yakışır bir iz bırakıyor.
Gurur ve Önyargı (gibi bir şey): Klasikten Masala Açılan Işıltılı Bir Sahne
