Delicious: Sınıf Mücadelesi mi Yoksa Fazla Pişmiş Bir Dram mı?
Netflix, son zamanlarda “sanat filmi” adı altında bir dizi yapımı önümüze koyuyor ama içine baktığında çoğu, fazla pişmiş ve tadı kaçmış yemekler gibi. “Delicious“ da tam olarak bu kategoride yer alıyor. Film, sınıfsal ayrımı, insan doğasının karanlık yönlerini ve ahlaki çöküşü anlatmaya çalışıyor. Kâğıt üstünde güzel duruyor ama izlerken bir şeyler eksik hissettiriyor. Hani bazı yemekler vardır, çok şık bir sunumu olur ama tadına baktığında hayal kırıklığı yaşarsın… İşte “Delicious” tam olarak öyle bir film.
Klasik bir hikâyeyle başlıyor: Zengin bir Alman ailesi, Fransa kırsalında tatildeyken bir kadına çarpıyor. Vicdan azabıyla onu evlerine alıyorlar ama zamanla işler değişiyor. Aile üyeleri farklı tepkiler veriyor: Şüpheci olan var, merhamet göstermeye çalışan var, bir de doğal olarak kendi çıkarını düşünen var. Aslında gerilim yaratmak için gayet uygun bir hikâye ama film bunu o kadar yüzeysel ele alıyor ki hiçbir noktada gerçekten içine çekmiyor.
Bir sahnede karakterler yemek masasında oturuyor, ortama rahatsız edici bir sessizlik hâkim. Kadın bir şey söylüyor, herkes ona boş boş bakıyor. Sonra mutfağa gidiyor, yine garip bakışmalar. Gece odasına çekiliyor, koridorda bir gölge beliriyor. Ve bu döngü film boyunca tekrar ediyor. İlk başta bir merak uyandırıyor ama bir süre sonra “Hadi artık bir şey olsun!” diye sabırsızlanıyorsun. Gerilimi yükseltmeye çalışırken farkında olmadan kendi içine kapanan bir film olmuş.
Görsel olarak iddialı olmasına rağmen, fazla kasıntı bir anlatım var. Mesela drone çekimleri… Evet, Fransa kırsalı harika görünüyor ama karakterlerin mutfakta kahve içerken bile yukarıdan drone çekimi görmek biraz fazla değil mi? Yönetmen, “Sanatsal olacağım!” diyerek her sahneyi fazla süslemiş ama bu, filmi daha iyi yapmıyor. Yakın plan çekimler desen, o da abartılmış. Karakterlerin yüzlerine o kadar yaklaşmış ki sanki onların cilt bakım rutinlerini analiz ediyormuşsun gibi hissediyorsun. Bir sahnede adamın içsel çöküşünü görmek yerine, “Cildi bayağı iyiymiş” diye düşünüyorsun. İşte bu, anlatımın seyirciyi yanlış noktalara yönlendirdiği anlardan biri.
Oyunculuklara gelince… Kimse kötü oynamıyor ama karakterler fazla tanıdık, fazla klişe. Baba karakteri klasik soğuk ve otoriter bir figür, anne bir şeylere müdahale etmeye çalışıyor ama sonra vazgeçiyor, genç oğul “Ben farklıyım” modunda takılıyor. Bu karakterlerin değişimi de o kadar hızlı oluyor ki inandırıcılığını kaybediyor. Bir sahnede birbirine düşman gibi bakan karakterler, beş dakika sonra empati yapmaya başlıyor. Film, izleyiciyi bir duygu yolculuğuna çıkarmak istiyor ama o kadar kestirme yollar seçiyor ki o yolculuk pek keyif vermiyor.
Ve final… Hani büyük bir şey bekliyorsun, her şeyin anlam kazanacağı, taşların yerine oturacağı bir an. Ama hayır. Son 10 dakikada film hızlanıyor, olaylar pat pat gerçekleşiyor ve sonra bir bakıyorsun, her şey bitmiş. Koca film, “Tamam mı, devam mı?” sorusunu bile sordurmadan kapanıyor. Seyirci olarak bir şeylerin eksik olduğunu hissediyorsun ama tam olarak neyin eksik olduğunu bile çözemiyorsun. “Sanırım daha fazla şey anlatmak istiyorlardı ama bir noktada vazgeçtiler” diye düşünüyorsun.
“Delicious”, iyi bir malzemeye sahip ama yanlış pişirilmiş bir film. Sınıfsal gerilim yaratmaya çalışıyor ama olayları çok yüzeysel işlediği için etkileyici olamıyor. Görselliğe yükleniyor ama samimiyetini kaybediyor. Eğer “derin bir psikolojik gerilim” izlemek istiyorsan, buradan çok daha iyileri var. Ama “Biraz sanatsal takılsın ama yine de çok derine inmesin” diyorsan, belki bir şans verebilirsin. Ama bu yemek biraz yanmış.
Delicious: Sınıf Mücadelesi mi Yoksa Fazla Pişmiş Bir Dram mı?
