Adolescence: Bir Çocuğun Gözünden Karanlık

162

Adolescence: Bir Çocuğun Gözünden Karanlık

Netflix’in son dönemde en çok konuşulan yapımlarından biri olan “Adolescence”, gençlik döneminin karmaşıklığını ve modern dünyanın gençler üzerindeki etkilerini derinlemesine ele alan bir mini dizi olarak öne çıkıyor. Dört bölümlük bu İngiliz yapımı dizi, 13 yaşındaki Jamie Miller’ın bir sınıf arkadaşını öldürmekle suçlanmasının ardından gelişen olayları ve bu süreçte ailesinin, terapistinin ve dedektiflerin yaşadıklarını konu alıyor.

Beni derinden etkileyen yapımlardan biri oldu. Gençlik psikolojisini, özellikle de günümüzün sosyal medya baskısını ve dijital dünyadaki görünmez zorbalıkları çok gerçekçi bir şekilde işlemişler. İlk bölümü izlemeye başladığımda açıkçası sadece bir suç hikâyesi bekliyordum ama izledikçe bunun çok daha fazlası olduğunu fark ettim. Jamie’nin başından geçenler yalnızca bir olay örgüsü değil, aynı zamanda bugünün çocuklarının içinde bulunduğu karmaşık dünyaya açılan bir pencere gibi. Özellikle çocukların kimlik arayışlarını, dışlanma korkusunu ve sosyal çevreye uyum sağlama çabasını çok etkileyici bir şekilde yansıtmışlar.

En çok da Owen Cooper’ın oyunculuğu dikkatimi çekti. Jamie karakterini o kadar inandırıcı, içten ve doğal bir şekilde oynamış ki izlerken oyunculuk yaptığını unuttuğum anlar oldu; hatta zaman zaman gerçek hayatında da bu duyguları yaşamış olabileceğini düşündüm. Henüz bu kadar genç yaşta ve üstelik ilk oyunculuk deneyiminde böyle zorlu ve derinlikli bir karakteri bu kadar incelikle canlandırabilmesi beni gerçekten çok etkiledi. Her hareketi, her bakışı karakterin iç dünyasını yansıtıyordu. Duygusal sahnelerde izleyiciyi içine çekebilen çok az genç oyuncu vardır ama Owen bunu fazlasıyla başarmış. Bunun dışında, Jamie’nin babası rolünde Stephen Graham ve terapistini canlandıran Erin Doherty de oldukça güçlü performanslar sergiliyor. Ancak dizinin kalbi kesinlikle Owen Cooper.

Dizi yalnızca Jamie’nin yaşadıklarını anlatmıyor. Ailesinin verdiği tepkiler, yaşadıkları travmalar, suçluluk duygusu ve iletişim problemleri de hikâyeye yedirilmiş. Bu çok hoşuma gitti çünkü olan biteni yalnızca bir çocuğun hatası ya da suçu olarak göstermiyor. Aslında herkesin bir şekilde bu olayın parçası olduğunu hissettiriyor. Aile dinamiklerini izlerken “Ya bizim evde böyle bir şey olsa, biz ne yapardık?” diye düşünmeden edemiyorsunuz.

Dizinin en etkileyici yanlarından biri, çocukların sosyal medyayla kurduğu ilişkiyi çok sert ama yerinde bir şekilde yansıtması. Jamie’nin içinde bulunduğu yalnızlık, çevrimiçi zorbalık, sosyal medyadaki görünmez baskı… Bunlar o kadar gerçek ki. İzlerken yalnızca Jamie için değil, günümüz çocukları için de endişeleniyorsunuz. Dizinin bir yerinde bir karakter “Oğlumu tanımıyorum.” diyordu. O cümle o kadar çarpıcı geldi ki günümüzde birçok ebeveynin hissettiği bir şey bu. Dizi, bu noktada yalnızca bir suç hikâyesi olmaktan çıkıyor, toplumsal bir aynaya dönüşüyor.

Ancak son bölüme gelirsek… Orada dizi beni biraz kaybetti. Jamie’nin her şeyi itiraf ettiği sahne bence aceleye getirilmişti. İlk üç bölüm boyunca karakterin ruh hâlini, davranışlarını, içindeki gelgitleri bu kadar detaylı izledikten sonra böyle önemli bir kırılma anının bu kadar yüzeysel geçilmesi beni tatmin etmedi. Neden itiraf etti? Ne hissetti? Bu kararı nasıl verdi? Bu sorular biraz havada kaldı. Daha güçlü, daha açıklayıcı bir final bence diziyi bambaşka bir noktaya taşıyabilirdi. Özellikle son sahnede daha derin bir yüzleşme, daha vurucu bir kapanış bekliyordum.

Yine de genel olarak Adolescence, etkileyici, çarpıcı ve düşündürücü bir dizi. Bitirdikten sonra uzun süre aklımdan çıkmadı. Hem anlatım dili hem de oyunculuklarıyla çok başarılıydı. Özellikle Owen Cooper’ın performansı bence uzun süre konuşulacak. Böyle bir konuyu bu kadar sade, samimi ama bir o kadar da sarsıcı şekilde anlatabilen yapımlar az. Bu diziyi izlemek beni hem duygusal olarak etkiledi hem de düşündürdü.

Adolescence: Bir Çocuğun Gözünden Karanlık