Beni Sevenler Listesi: Boşlukta Süzülen Gerçek Acılar
Emre Erdoğdu’nun yazıp yönettiği Beni Sevenler Listesi, kenar mahalle çocuğu Yılmaz’ın etrafında dönen uyuşturucu, içi boş ilişkiler ve yüzeysel olmasına rağmen sıcak görünen bağların boşluğunu anlatıyor. Sinema sektöründeki iletişim, uyuşturucu girdabı, dördüncü duvarı kırma ve film içinde film oynatan bir senaryo fikrini izliyoruz.
Yılmaz video art yapıyor. Filmdeki diyaloglardan anlaşılan, projesi de Beni Sevenler Listesi’nin girişindeki el çizimleri olabilir. Film içinde film dememin sebebi bu ve tabii film boyunca ünlü ekseninin; yönetmenler, oyuncular ve senaristler etrafında dönmesinin de bir etkisi var.
Genel olarak Yılmaz ile Enes’in ilişkisi çarpıcı. Tutku ile Yılmaz yakın arkadaş. Enes ise Tutku’nun eski sevgilisi. Fakat ilişkiler o kadar içi boşaltılmış ki Yılmaz, arkadaşlarıyla oradan oraya savrulup zaman geçirirken Enes, Yılmaz’a ‘’Para kapıdan çıkarken alırsın.’’ diyor. Tam bir hayat erkeği damgası. Yılmaz güçlü bağlar kurmak istiyor ama çevresindeki kimse buna imkân tanımıyor; tanıyamazlar da zaten, onlar da bomboş.
Uyuşturucu sahnelerindeki renk solmaları ve kontrastın kademeli olarak düşmesi iyi bir etki sağlıyor. Filmin tamamen siyah beyaz olması ve zoom atakları da güçlü bir etki yaratıyor. Bazı sahnelerde ise sesin anlaşılmadığı görülüyor. Sahne geçişlerinde ses yoğunluğunun artması ve kurulan köprü iyiyken kelimeler ve ifadeler tekrarlanmasa diyalogları anlamayacağız. Müzik sesleri özellikle diyalogları bastırıyor.
Afişlere ve yazılara, yani sahne tasarımlarına gelelim biraz da. Bazı sahnelerdeki afişler dikkat çekici. Bir sahnede Fransız Yeni Dalgası’ndan Godard’ın Serseri Aşıklar’ını görüyoruz. Sizce neden? Bu afiş Yılmaz’ın evinde, oturma odasına asılmış. Bir diğer sahnede ‘’good system’’ yazısını görüyoruz. Afişlerden bir diğeri Yılmaz’ın odasındaki Raging Bull posteri. Sizce neden?
Tutku’nun ‘’Çok yoruldum.’’ dediği sahnede ekran kararır ve ikinci sahneye geçilir. Bu sahnede de duvarda ‘’Streetwear freak, büyük küfür kitabı, umut her yerde, İstanbul kanatlar altında, lokal, sevmek suçsa suçluyum, İstanbul LGBT+ onur haftası’’ yazılarını görüyoruz. Bu sahne tamamen anısal, öyküsel, geçişli bir yad olabileceği gibi film boyunca gösterilen sloganlar anlatıyı güçlendiren ögeler olarak değerlendirilebilir.
Geçişten sonraki sahnenin devamında Yılmaz’ın sesini duyuyoruz: ‘’Sanki her şey bir anda durdu! Bir aydır yaşamıyormuşum sanki. Öyle günler geçmiyormuş gibi. Öylece mal mal bekliyorum. Sadece bekliyorum. Böyle sanki hiçbir şeymişim gibi.’’ Ve Yılmaz’ın uyuşturucu temin ettiği diğer arkadaşlarını görüyoruz. Arkadaş demek gerekirse tabii. İstanbul sokakları, gürültü, boşluk hissi…
Yılmaz’ın bir Ahmet Abisi var. Ahmet karakterini Sermet Yeşil canlandırıyor. Aslında ana odak noktasını ve kırılma anı da diyebileceğimiz bu noktayı direkt bir şekilde aktarıyor. ‘’Bak Yılmaz, sen insan kaybedeceğim diye düşünüyorsun ama buradakiler senden başkasından alışveriş yapmazlar oğlum.’’ diyor. E sorun ne peki? Yılmaz cevaplıyor: ‘’Bu insanlar benim arkadaşlarım. Hani sen diyordun ya insanların birbirlerine karşı sorumlulukları olmalı diye. Benim de sorumluluğum bu işte.’’ diyor. Yine keskin ve anlaşılır bir cevap.
Yılmaz’ı daha iyi tanımaya başladık değil mi? Arkadaşım dediği insanlar ve onlara duyduğu sorumluluk, doldurmak istediği boşluk ve ihtiyaçlarını daha iyi algılıyoruz şimdi. ‘’Zaten seçim yaklaşıyor diye tüm bu olanlar.’’ Bu durgunluk belki de bahaneler, arkasına saklanılmış siyasi çalkantılar.
Ahmet Abi’nin bir senaryosu var, Yılmaz’dan okumasını istiyor çünkü senaryoda kenar mahalle insanlarından bahsediyor. Yılmaz okuduktan sonra yorumu şu: ‘’Gerçekten gerçek. Acaba çok mu gerçek?’’ Yılmaz Abi’nin hocaları ise bunun bir gişe filmi olmadığının farkındalar. ‘’Bu festival filmi,’’ diyorlar. Gerçek acıları daha fazla göstermek gerektiğini söylüyorlar. Yılmaz ise çok da acıtmadığını söylüyor. Acaba fazla mı iç karartıcı? Bir şeyler eksik mi? Sizce neden? Gerçek acıları iç karartarak aktarmak gerçekliği sağlamıyor sanki, değil mi?
Yılmaz’ın filmin başından sonuna kadar giydiği “Forever or Never” baskılı ceketini de es geçmemek gerek. Malum, sokaklar boş, kimsede mal yok. Yılmaz ise sürekli arıyor. Bir gün başka bir mahallede 4 bin TL kaptırıyor. Ve sahnelerdeki diyalogları hatırlayalım: Gerçek nedir? Acı nedir? Yılmaz’ın para kaptırdığı sahnede mahalle gerçeğini de acısını da bir bir izliyoruz. Yılmaz da sonuna kadar hissediyor tabii.
Yaşar karakterini oynayan Onur Ünlü ile de Yılmaz’ın gergin potansiyellerini görüyoruz. Yaşar Abi’nin emrivakileri, istekleri, Yılmaz’ı nasıl da avucunun içine alışı… Ve her sahnede yine Yılmaz’ın alttan alışları çünkü mecbur. Mal almaya mecbur. Ortada sıralı bir denge var. Ve Yılmaz bir anda kendisini işin tam da göbeğinde bulur. Fakat bu yükü göğüsleyemez.
Hitchcock’un merdivenlerine benzeyen sahne çekimlerini görürüz ve ardından Yılmaz’a bıçaklı bir saldırı gerçekleşir. Bu merdivenler sembolik olarak karakterin psikolojik durumunu, iniş çıkışlarını ve ölümcül tehlikeyi temsil ediyor olabilir. Ardından boş sahneler… Birer birer yok olma… Yine aynı gidilen mekânlar fakat artık Yılmaz görünmez olmuştur. ‘’Bu kadar mı gerekli?’’ Evet, Yılmaz için gerekli. Bir beyaz toz parçasında gömülü Yılmaz’ın bağları… Ama Yılmaz asıl dostu kim unutuyor işte: İzmir’e giderken onu yalnız bırakmak istemeyen Semih.
Yılmaz’ın İzmir’e gidip gelirken otogarda yaşadığı psikolojik bunalım bizi derinden etkiliyor. Halil Babür bu sahneyi ne de güzel oynamış: panik atağı, kalp atış hızı, duygu karmaşası… İşte gerçek acı bu değil midir? Kenar mahallenin acısıdır belki de. Boş verelim genellemeyi, Yılmaz’ın neyi ne için yaptığına bakalım. İçi boş ilişkiler için kendini feda edişine bakalım. Fakat en sonunda beni sevenler listesini yaptığını da es geçmeyelim. 🙂
Beni Sevenler Listesi: Boşlukta Süzülen Gerçek Acılar
