Gibi 6. Sezon 5. Bölüm: Nomen est Omen
Gibi’nin bu haftaki bölümünde Yılmaz, İlkkan ve Ersoy yine sıradan bir günü alıp, kendi dünyalarının sınırlarında bir hikâyeye dönüştürmeyi başarıyor. “Nomen est omen”, yani “isim kaderdir” başlıklı bu bölümde ana mesele kimlik. Ama bu kimlik arayışı ne dramatize ediliyor ne de romantize ediliyor. Aksine, bölüm boyunca gündelik kaygıların ve zaman planlarının arasında eriyip giden bir arayış hâline getiriliyor. Mizahın içine gizlenmiş sakin bir kimlik tartışmasını Gibi‘nin kendine özgü diliyle karşımıza çıkarıyor.
Bölüm, enerjik bir müzik eşliğinde İlkkan’ın motorcu tayfasıyla sahneye girmesiyle açılıyor. Ama o gruptan ayrı düşüyor. Elinde kask, yüzünde kocaman bir sırıtışla kadrajdan çıkarken aslında neye dâhil olmadığını da, neye ait olmak istediğini de anlamıyoruz. Bu sahneyle yaratılan yabancılık hissi, bölüme dağılmış hâlde devam ediyor. Hemen ardından Ersoy’un doğum gününe uyanıyoruz. Yılmaz’ın spor yaparken ona hazırladığı kahvaltı ve tatlı jesti kısa bir gerginlikle gölgeleniyor. Çünkü Ersoy kafasında bambaşka bir hesapla uyanmış: “Ben ne kadar Ersoy’um?” diye soruyor.
Bölüm boyunca Ersoy’un iç sesiyle ismiyle kurduğu bağa tanık oluyoruz. İsminin kendisine tam anlamıyla ait olup olmadığını sorguluyor, bir başka ismin ona daha iyi yakışıp yakışmayacağını düşünüyor. Ancak bu içsel çatışmayı bir türlü konuşacak zamanı bulamaması, Gibi’nin mizahi dramının temelini oluşturuyor. Çünkü Yılmaz’ın günü dolu dolu planlanmış: kuru domates teslimatı, telefon kılıfı değişimi, mantı molası, cinsiyet partisi, cezaevi ziyareti, pastane alışverişi ve fotoğraf çekimi… Her şey dakikası dakikasına hesaplanmış. Ersoy’un kimlik krizine ayırabilecekleri bir zaman dilimi bile yok. “Yolda konuşuruz.” diyerek geçiştirmekle kalıyor Yılmaz.
İlkkan bu planlara başta dâhil olmak istemiyor ama sonunda Yılmaz’ın ısrarlarıyla mantı yeme planına kadar onlarla gelmeyi kabul ediyor. Giydiği motorcu kıyafetiyle grup arkadaşlarına göz kırpıyor. Fakat o kıyafet, ait olmak istediği kimliğin kıyafeti mi, yoksa sadece başka bir maskenin mi parçası, orası meçhul. Motorcu arkadaşlarıyla kafede yalnız kalışı ve sonrasında gelen kavga sahnesi, İlkkan için hem fiziksel bir performans hem de topluluğa kabul arzusunun karşılığı. Yumruklar, kahkahalar ve sonunda gelen bir motor hediyesi… Gibi, fiziksel eylemin altında duygusal bir karşılık arayan karakterlerin hikâyesi olmaya devam ediyor.
Bölümün kırılma noktası, Yılmaz’ın gerçek adının Çağatay olduğunu öğrendiğimiz an. Soyadını ad gibi kullanarak hayatına devam etmiş. İsim değiştirme gibi bir iradesi de yok; insanlar öyle seslenmiş, o da öyle kalmış. Bu detay, Ersoy’un kriziyle çarpıcı biçimde tezat oluşturuyor. Birisi isimle hiç meşgul olmamışken, diğeri tamamen ismine sıkışmış.
Finaldeki hastane sahnesi ise bölümün duygusal ağırlığını taşıyor. Bir trafik kazası sonrası dört karakter de aynı odada. Bilinci kapalıyken kendisine “Ersoy” denildiğinde refleksle o isme karşılık veren Ersoy, sonunda kendi kararını veriyor. Kimliğinde ne yazarsa yazsın, yaşarken ne söylenirse söylensin, bir insan ölüme yaklaştığında içinden hangi ismi geçiriyorsa, gerçek olan odur. Ve Ersoy bu gerçekle barışıyor.
Yılmaz ise her zamanki gibi kayıtsız görünüyor ama bölüm sonunda hemşirenin “Çağatay Bey” çağrısına sessiz kalmayıp ayağa kalkıyor. Bu an, dışarıdan küçük ama karakterin özüne dair büyük bir detay. Çünkü bazen bir isim değil, bir yöneliş belirler insanı.
Bu bölümde, mizahın tam ortasına yerleştirilmiş bir kimlik tartışması var. Ne bağırıyor, ne açıklıyor. Sadece yaşanıyor. Ve tıpkı isimler gibi, bölüm de herkesin zihninde farklı bir anlamla kalıyor.
Gibi 6. Sezon 5. Bölüm: Nomen est Omen
