Black Mirror 7. Sezon: Teknoloji Tokadı
Charlie Brooker’ın klasikler arasına girmiş deha işi Black Mirror’ın 7. sezonu Netflix’te yayınlandı. Her biri birbirinden bağımsız olan bölümlerin ortak ya da benzer bir temada buluştuğu bu antoloji serisinde Brooker, izleyiciyi germeyi, teknolojinin sınırlarını hayal dünyasının sınırlarıyla zorlamayı başarıyor.
7.sezon toplam 6 bölümden oluşuyor. Dizinin her bir bölümü, önceki sezonlardan bazı anlara, konulara göz kırpıyor. Black Mirror’ın ilk sezonu yayınlandığında oldukça yenilikçi, distopik, teknoloji üzerinden kurduğu çarpıcı hikâyelerle izleyicinin dikkatini çekmiş ve o yıllardan beri yeni sezonlarında izleyiciyi beklentiye sokmuştu. Her ne kadar 6. sezon benim için bir hayal kırıklığı olsa da 7. sezonda sevdiğim ve beni etkileyen bölümler oldu. Bölümleri sırayla, spoiler vermeden incelemeye çalışacağım.
1. Bölüm: Sıradan İnsanlar
Yaşadığı bir kriz sonrası komaya giren öğretmen Amanda, son çare olarak bilinci dijital bir sisteme, Rivermind’a aktarılır. Eşi Mike, onu bu sanal dünyada yaşatmaya çalışırken gerçek ve yapay arasındaki sınırlar bulanıklaşır. Sevdiği kadını kurtarmak için Mike, hem teknolojiyle hem de kendi inançlarıyla yüzleşmek zorundadır.
Dizi, tam olarak içinde bulunduğumuz çağda elimizde tuttuğumuz telefonun ve uygulamaların, şirketlerin bizi nasıl ele geçirdiğine yönelik sarsıcı bir bölümle başlıyor. Mike’ın, Rivermind uygulamasının her geçen gün artan ücretlerini, güncellemelerini karşılayabilmesi için yaptıkları, birinci sezon birinci bölümde olanlara benziyor. Bu bölümün en çarpıcı yanlarından biri; ne yaparsak yapalım, teknolojinin her zaman ilerleyeceği ve her ürünün, her uygulamanın bir sonraki hâlinin çıkacağı, bizimse onu asla yakalayamayacağımız duygusuydu.
2. Bölüm: Bête Noire
Şekerleme alanında deha sayılan gıda mühendisi Maria’nın düzeni, yıllar sonra eski okul arkadaşı Verity’nin çalıştığı şirkete katılmasıyla sarsılır. Herkes Verity’yi normal biri olarak görürken, Maria onunla ilgili bir şeylerin fazlasıyla yanlış olduğunu hisseder. Giderek artan tuhaflıklar arasında, Maria gerçeklikle algı arasındaki farkı çözmeye çalışırken kendini, lezzetli sırların arkasına gizlenmiş karanlık bir bilmeceyle karşı karşıya bulur.
Bu bölüm, sezon içerisindeki favori bölümlerimden biri oldu. Gaslighting, Mandela etkisi gibi kavramlarla karşılaştığımız; intikam duygusunun teknoloji “ineği” olmakla birleştiği bu bölümde gerilim bir an olsun eksilmedi. İzlerken “Nasıl oluyor?” sorusunu sordurttu. Verity karakterinin oyunculuğu, özellikle bakışları, izleyiciye hemen “Bu kızda bir şey var.” dedirtiyor ve ana karakterimiz Maria ile empati kurmamıza sebep oluyor.
3. Bölüm: Otel Reverie
Yüksek teknolojiyle yeniden hayal edilen eski bir İngiliz klasiği film, Hollywood’un gözde yıldızı Brandy Friday’i bambaşka bir boyuta sürüklüyor. Ancak eve dönebilmesinin tek yolu, tuhaf ve tehlikeli olaylarla dolu bu dünyada senaryoya sadık kalmak.
Otel Reverie, net bir şekilde yapay zekânın sinema sektöründe gelebileceği noktaya “kör göze parmak” şeklinde değiniyor. Aslında hep konuşulan “Yakında her iş kolunu yapay zekâ üstlenecek” tartışması ve deepfake olayı üzerinden romantize edilen bir hikâye izliyoruz. Tüm olasılıklar tahmin edilebilir şekilde ilerlese de, ortalama bir bölümdü diyebilirim.
4. Bölüm: Oyuncak
Yakın geleceğin Londra’sında işlenen gizemli bir cinayet, eksantrik bir şüpheliyi 1990’lardan kalma tuhaf bir video oyunuyla bağlantılı hâle getirir. Oyun, sevimli ama giderek evrimleşen yapay yaşam formlarıyla doludur ve içindeki karanlık, gerçek dünyaya sızıyor olabilir.
Sanıyorum, bana göre en zayıf bölümlerden biriydi. Çünkü anlatılmak istenen hikâye ve amaçlanan hedef biraz havada kaldı. Daha önce izlediğimiz bölümlerin karışımı gibi hissettiren Oyuncak bölümü, pek de öyle sınırları zorlamıyor. Daha önce yayınlanan ve interaktif olarak izlenen/oynanan Black Mirror: Bandersnatch filminden tanıdık simalar ve anlar izliyoruz. Finalinin çarpıcı yapıldığı bu bölüm, ortalamanın altında kalıyor. En güçlü tarafı oyuncunun performansı diyebilirim.
5. Bölüm: Eulogy
Toplumdan izole yaşayan bir adam, kullanıcıların eski fotoğrafların içine adım atmasına ve unutulmuş anıları yeniden yaşamasına olanak tanıyan devrim niteliğinde bir sistemle tanışır. Ancak bu teknoloji, sadece anıları değil, bastırılmış duyguları da gün yüzüne çıkarır.
“Bazen en basit görünen, en etkileyici olandır.” sözünün karşılığı gibi bir bölümdü. Anılar, hafıza, fotoğraflar… Belki de duygusal olarak en çok bağ kurabildiğimiz ve izleyicinin kalbine dokunan bir hikâye izledik. Estetik seçimler, kadrajlar, fotoğrafların içine girmemiz, Eternal Sunshine of the Spotless Mind tadında bir 50 dakika yaşattı bana. Charlie’den bir başka Charlie’ye selam gönderiş gibiydi yani. Sanıyorum bu yüzden IMDb’de bu sezonun en yüksek puanlı bölümlerinden biri oldu.
6. Bölüm: USS Callister: Sonsuzluğa Doğru
Robert Daly artık yok, ancak USS Callister mürettebatı kendini sınırsız bir sanal evrende kapana kısılmış halde bulur. Kaptan Nanette Cole’un önderliğinde, şimdi 30 milyon oyuncuya karşı hayatta kalmak ve kendi kaderlerini yazmak zorundalar.
Bir devam bölümü olan USS Callister, 1 saat 30 dakikalık süresiyle bir uzun metraj tadında ilerliyor. Aslında 6. sezondaki bölümü çok beğenmemiştim. Bu bölüm ise daha “eğlenceli” ve macera türünde bir izlence sunuyor bize. 90 dakika su gibi akıp gidiyor. Rahatsız edici temaları, keskin komedi ritimleri ve tempolu aksiyon sahneleriyle harmanlanan hikâye, izleyiciyi hem sarsıyor hem de sürüklüyor. Kimilerinin en favori bölümü olan 7. sezon final bölümü, benim için listede çok sevdiğim bir tür olmaması sebebiyle sonlara doğru gidiyor.
Genel olarak ortalama bir Black Mirror sezonu izledik diyebilirim. Bana göre sezonun en çarpıcı bölümü, 5. bölüm olan Eulogy diyerek yazımı sonlandırıyorum.
Black Mirror 7. Sezon: Teknoloji Tokadı
