Forever: İlk Aşkın Sonsuz Gibi Geldiği Yaşlar
Gençlik, aşk ve kimlik arayışı… Judy Blume’un klasiği Forever, Netflix uyarlamasıyla hem kalplere dokunuyor hem de çağın nabzını tutuyor.
1975 yılında yayımlanan ve genç yetişkin edebiyatında çığır açan Forever, Judy Blume’un samimi ve cesur kaleminden çıkmış bir ilk aşk hikâyesiydi. Yıllar boyunca kimi kütüphanelerde yasaklandı, kimi okullarda ebeveynleri rahatsız etti. Ancak romanın merkezindeki duygular o kadar evrenseldi ki nesiller boyunca gençler için bir başucu eseri olmayı sürdürdü. Şimdi ise Girlfriends dizisiyle tanınan Mara Brock Akil, bu zamansız hikâyeyi Netflix için yeniden ele alıyor. Sekiz bölümlük bu gençlik draması, ilk aşkın masumiyetini ve karmaşasını 2018 Los Angeles’ında, sosyal medyanın gölgesinde yeniden anlatıyor.
Dizi, Justin Edwards’ın (Michael Cooper Jr.) bir yılbaşı partisinde eski bir okul arkadaşı olan Keisha Clark’la (Lovie Simone) yeniden karşılaşmasıyla başlıyor. Gece yarısı paylaşılan bir öpücük, ikili arasında kıvılcımları yeniden ateşliyor. Fakat modern çağın ilişkileri gibi onlarınki de sürekli bir dalgalanma içinde. Engellenen telefonlar, sosyal medya gerilimleri, kırılgan özgüvenler ve gelecek kaygıları… Tüm bu dinamikler, hikâyeyi sadece romantik değil, aynı zamanda psikolojik ve sosyolojik bir anlatıya dönüştürüyor.
Lovie Simone ve Michael Cooper Jr., karakterlerinin iç dünyalarını büyük bir samimiyetle yansıtıyor. Justin’in öğrenme güçlüğü, müzikle kurduğu bağ ve annesiyle yaşadığı çatışmalar, Cooper Jr.’ın gözlerindeki tereddütle ve beden dilindeki kırılganlıkla başarıyla resmedilmiş. Keisha ise Simone’un performansında hem sert hem de duyarlı bir genç kadın olarak karşımıza çıkıyor. Onun akademik hedefleri, annesine olan hayranlığı ve kendi bedeniyle barışma süreci, genç siyahi kadınların ekranlarda daha derinlemesine temsil edilmesine önemli bir katkı sunuyor.
Forever‘ın görselliği, Los Angeles’ın parlak ama karmaşık ruhunu yansıtacak şekilde tasarlanmış. Michael “Cambio” Fernandez’in sinematografisi, gün ışığında çekilen sahnelerde pastel tonları tercih ederek romantizmi vurgularken, akşam ve gece sahnelerinde daha doygun ve yoğun renklerle karakterlerin içsel çatışmalarını destekliyor. Özellikle Keisha’nın yalnız kaldığı sahnelerde kullanılan ışık oyunları, onun yalnızlık hissini neredeyse fiziksel olarak hissettiriyor.
Sanat yönetimi açısından bakıldığında, karakterlerin yaşam alanları detaylı bir şekilde oluşturulmuş. Justin’in evindeki düzen ve annesiyle olan mesafeli ilişkisi, mekân kullanımıyla güçlendirilmiş. Keisha’nın odasında yer alan duvar posterleri, kupalar ve kitaplar, onun hem sporcu hem akademik bir figür olduğunu görsel olarak anlatıyor.
Dizinin en güçlü yönlerinden biri, senaryosunun orijinal romana sadık kalırken günümüz gençliğinin yaşadığı dijital kaygıları hikâyeye başarıyla yedirmesi. Instagram üzerinden yaşanan yanlış anlamalar, ilişkilerde sürekli “görünür” olma baskısı, ekranlar üzerinden gelişen bağlar ve kaygılar, bugünün genç izleyicisine tanıdık geliyor. Bu da diziyi nostaljik bir uyarlama olmaktan çıkarıp yaşayan ve güncel bir deneyim hâline getiriyor.
Dahası, Forever sadece romantik bir hikâye anlatmıyor. Aynı zamanda siyahi gençlerin aile içi dinamiklerini, toplumsal baskılarla yüzleşme biçimlerini ve bireysel hedeflere ulaşma mücadelelerini de merkeze alıyor. Bu yönüyle yalnızca gençlik dizisi değil, kültürel bir anlatı da sunuyor.
Mara Brock Akil’in Forever uyarlaması, Judy Blume’un zamansız temasını bugünün estetiği ve sorunlarıyla başarıyla harmanlıyor. Duygusal olarak samimi, teknik olarak özenli, temsiliyet açısından ise çok kıymetli bir yapım. Oyuncuların doğal performansları, görsel anlatımın zarafeti ve dijital çağın karmaşık ilişkiler ağını çözümleme çabasıyla Netflix’in genç yetişkin (YA) dizileri arasında özel bir yer edinmeyi hak ediyor. İlk aşkın masumiyetiyle birlikte gelen kırılganlık, bu kadar sıcak ve düşünceli anlatılınca izleyicinin kalbine ulaşmaması imkânsız.
Forever: İlk Aşkın Sonsuz Gibi Geldiği Yaşlar
