The Virgin Suicides: Sessiz Bir Melankoli
Sinemaseverlerin zihninde derin izler bırakan ve bir dönemin ruh hâlini çarpıcı bir biçimde yansıtan The Virgin Suicides, Sofia Coppola’nın etkileyici yönetmenlik çıkışıyla sadece görsel değil, duygusal anlamda da sarsıcı bir yapım olarak öne çıkıyor. Aynı zamanda yönetmenin en iyi işlerinden biri olduğu da söylenebilir. Jeffrey Eugenides’in aynı isimli romanından uyarlanan film, Amerikan banliyö hayatının pastel perdeler ardında gizlenen karanlığını ve gençliğin kırılganlığını gözler önüne seriyor. Nostaljiyle yoğrulmuş bu psikolojik dram, ayrıntılı incelemeye değer bir film.
Film, 1970’lerde geçen olayları, Lisbon ailesinin beş kızının trajik hikâyesi üzerinden anlatıyor. Hikâye, küçük kız kardeş Cecilia’nın intiharıyla başlıyor ve bu trajedi, ailenin ve çevresinin hayatını tamamen değiştiriyor. Kızlarının ilk intihar girişimini örtmeye çalışan bu geleneksel tipteki aile, çoğu izleyicinin tepkisini çekiyor. Filmin anlatıcısı olan genç erkekler grubu, yıllar sonra hâlâ Lisbon kardeşlerin gizemini çözmeye çalışırken anlatım şekli izleyiciye hem bir nostalji hissi hem de derin bir merak duygusu aşılıyor. Bu açıdan, film her ne kadar komedi unsurları barındırsa da gerilimi ve dramı had safhada tutuyor denebilir. Coppola, hikâyeyi bu ergen erkeklerin hafızasından aktararak bir tür gizem havası yaratmayı başarıyor. Yönetmenin hikâyeyi kızların değil de erkeklerin gözünden anlatması, filmi daha çarpıcı bir hâle getiriyor.
Filmdeki atmosfer, izleyiciyi neredeyse hipnotize edici bir şekilde içine çekiyor. Görsel anlatımda kullanılan soluk sarılar, pembeler ve açık mavi tonlar; banliyö hayatının dışarıdan ne kadar ideal ve huzurlu göründüğünü yansıtırken aynı zamanda karakterlerin iç dünyalarındaki sıkışmışlık hissini de başarılı bir şekilde aktarıyor. Filmin sinematografisi ve etkileyici film müziği, bu görsel dünyayı tamamlayarak melankoliyi izleyicinin ruhuna işliyor.
Sofia Coppola, filmde ergenlik, bastırılmış cinsellik, ölüm, intihar ve toplumsal beklentiler gibi temaları eleştirel bir şekilde işlemiş. Lisbon kızlarının ebeveynleri tarafından sürekli kontrol edilen ve izole edilen hayatları, zamanla bir tür varoluşsal boğuntuya dönüşüyor ve tam bu noktada filmin başındaki Cecilia’nın intiharına da ışık tutuluyor. Dış dünyaya duyulan merak ve kaçış arzusu, her bir sahnede daha da yoğunlaşıyor. Özellikle evin içinde geçen bölümler, izleyicide bir sıkışmışlık hissi oluşturuyor. Yönetmen, aynı zamanda izleyicinin kendisini Lisbon kızlarının yerine koymasını başararak kızların başka bir kaçış yolu olup olmadığını da film boyunca sorgulatıyor.
Oyunculuklar da filmin etkileyiciliğini artıran unsurlardan biri. Kathleen Turner ve James Woods’un ebeveyn rollerindeki katı ve duyarsız tavırları, genç karakterlerin ruhsal çöküşüne sebep oluyor. Ancak asıl dikkat çeken performanslar, Lisbon kızlarını canlandıran genç oyunculara ait. Özellikle Lux rolündeki Kirsten Dunst, masumiyet ile başkaldırı arasında gidip gelen o asi ama kırılgan karakteri büyük bir doğallıkla canlandırıyor. Onun kameraya her bakışı, kelimelere dökülemeyen duygularla dolu.
The Virgin Suicides, gençlik filmlerinden alıştığımız hafifliği reddederek izleyiciyi ağır bir melankoliyle baş başa bırakıyor. Film, intihar gibi ağır bir temayı işlerken asla dramatik klişelere başvurmuyor; aksine, duyguları seyirciye fısıldayarak aktarıyor. Bu yönüyle film, bir dönem portresinden çok daha fazlası: bastırılmış arzuların, sessiz isyanların ve anlatılamayan acıların bir yansıması.
Eğer sıradan gençlik hikâyelerinden sıkıldıysanız, The Virgin Suicides tam size göre bir yapım. Fakat uyaralım: Bu film, her izleyicinin kolayca hazmedebileceği türden değil. Filmin arkasında yatan ağır temalar, sessiz ama derin bir acıyla harmanlanmış. Ancak duygu yoğunluğu yüksek, görsel olarak çarpıcı ve tematik açıdan düşündürücü yapımları sevenler için kesinlikle kaçırılmaması gereken bir film.
The Virgin Suicides: Sessiz Bir Melankoli
