Snow White: Zayıf Hikayeler ve Kötü PR
Disney, Pamuk Prenses’in bir live-action yeniden çevrimini yapacağını birkaç yıl önce duyurdu ve çekimlerin tamamlanmasının ardından her zamanki gibi bir PR fırtınası başladı. İlk tanıtım videolarının internete düşmesiyle birlikte Rachel Zegler ve Gal Gadot’un, 1937 yılında Disney tarafından yapılan ilk Pamuk Prenses animasyonunu küçümseyip yeni filmi yüceltmesi, yalnızca benim değil, diğer izleyicilerin de dikkatini çekti. Ancak bilmiyorduk ki bu PR süreci daha da karmaşık bir hâl alacaktı…
Disney her ne kadar bize Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler’i izleteceğini söylese de aslında yalnızca bir uyarlamasını sunuyor. Bu karar, bazı açılardan oldukça iyi, bazı açılardan ise tartışmalı. Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler, Disney’in ilk uzun metraj animasyonu olduğu için şirketin tarihinde önemli bir yer tutuyor. Ancak hikâye ve işleniş açısından bakıldığında, hiçbir zaman Disney’in diğer yapımları kadar etkileyici olamamış bir eser.
Günümüzde izlediğimiz birçok film hâlâ Külkedisi temasını işlerken (bu yıl Oscar’larda En İyi Film, En İyi Yönetmen ve En İyi Kadın Oyuncu gibi ödülleri kazanan Anora da buna dahil), Pamuk Prenses temasına neredeyse hiç rastlamazsınız. Bunun sebebi, bu hikâyenin belirgin bir temaya sahip olmamasıdır. Ayrıca, günümüz perspektifinden bakıldığında hikâyenin dönemin şartlarına göre riskli olduğu da fark ediliyor. Kimileri bu görüşe katılır, kimileri katılmaz; ancak 2025 yılında, dünyanın en ünlü Amerikan animasyon firmasının, bembeyaz teniyle övünen genç bir kız ve onu uykusunda öpen bir yabancı erkeğin hikâyesini neden birebir uyarlamak istemediğini anlayabiliyorum.
Pamuk Prenses uyarlaması fikri burada biraz kafa karıştırıyor: Disney, hikâyenin işlenişini mi düzeltmek istiyor, yoksa onu tamamen mi değiştirmeyi amaçlıyor? Çünkü Pamuk Prenses’i 2025 yılında sinemalara olduğu gibi taşımak mantıklı bir fikir gibi durmuyor.
Cevabı kısa tutacağım: Hikâyeyi değiştirmek. Uyarlama, kabul edilebilir bir anlatım biçimi; ancak Disney’in bunu, özellikle sosyal medya dışında, hepimizin bildiği Pamuk Prenses hikâyesi gibi pazarlaması bence yanlış bir tercih. Sosyal medya tarafından ele alındığında ise yine PR tartışmalarına geri dönüyoruz. Kötü Kraliçe’yi canlandıran Gal Gadot’un İsrailli ve İsrail destekçisi olması, Pamuk Prenses’i canlandıran Rachel Zegler’ın ise sosyal medyada kendini gösteren bir Filistin destekçisi olması, büyük ihtimalle yalnızca çekim sürecini değil, PR sürecini de etkilemiş olmalı. İkili arasındaki gerginlik oldukça hissedilir boyutta. Hatta bu durum, bu yılki Oscar ödüllerinde sundukları ödül sırasında da kendini belli etti. Böyle gerginlikler, PR sürecinin oldukça soğuk ve mesafeli geçmesine ve dolayısıyla pek de başarılı olmamasına sebep oldu.
Sosyal medya tanıtımı sürecinde, en başta da bahsettiğim gibi, ilk Pamuk Prenses filminin yerilmesi ve yeni filmin eskisinin bir “güncellenmiş” versiyonu gibi gösterilmesi, başlangıçta akıllıca bir strateji gibi görünse de pek de olumlu sonuç vermedi. Amerikan sağcılarının Disney’i “woke” olmakla suçlaması dışında bir etki yaratmadı. Şu an YouTube’da herhangi bir Snow White araması yapıp düzgün bir inceleme izlemek için onlarca öfkeli Amerikan sağcısının videolarını geçmeniz gerekiyor.
Filmin konusuna dönecek olursak, Disney gerçekten iyi bir uyarlama yapabilecekken birçok mantık hatasına düşüyor. Bunlardan biri, prens olmayan Jonathan adlı isyancı liderinin, daha sonra Pamuk Prenses’in aşk ilgisi olarak sunulmasına rağmen, başta ona karşı anlamsız bir antipati beslemesi. Jonathan, saraydan patates çalarken Pamuk Prenses’i temizlik yaparken görmesine rağmen, daha sonra onun “prenses problemleri” yaşadığını iddia ederek neden kendisini ve isyanın amacını anlayamayacağını söylüyor.
Oysa Pamuk Prenses, Jonathan’ı Kraliçe karşısında savunuyor ve bileklerini çözüp kaçmasını sağlıyor. Buna rağmen, bir sonraki karşılaşmalarında aralarında suni bir zıtlık yaratılması bana göre bir mantık hatası. Bunun yanı sıra, Pamuk Prenses ile Jonathan arasındaki ilişkiyi modernleştirme çabası, hikâyenin belki de en modernize edilmesi gereken kısmını—yani gerçek aşk öpücüğü ile prensesin uyanmasını—hiçbir şekilde dönüştürmüyor. Böylece karakter dinamikleri gereksiz yere değiştirilmiş oluyor.
Bir diğer mantık hatası da sarayın önünde geçen sahnenin tamamı. Evet, tamamı. Sarayın önünde halkla barışçıl bir şekilde konuşan Pamuk Prenses, aniden ortaya çıkan ve pek de bir şey yapmayan yedi cüceler, ilk kez gerçekten işe yarayan isyancılar grubu ve tüm bunlar karşısında hiçbir şey yapmayan Kötü Kraliçe… Büyük ihtimalle Pamuk Prenses’in zaferini göstermek amacıyla yazılmış bu sahne, aslında hiçbir şey başaramıyor. Tek yaptığı, tüm karakterleri ilk kez aynı anda göstermesi.
Bu incelemeyi, belki de filmin en tuhaf yanına değinerek bitirmek istiyorum: Gal Gadot. Neden mi? Çünkü bir kötü karakteri canlandırmak için gereken yetenek ve karizmanın en ufak bir parçası bile onda yok. Angelina Jolie, Maleficent’te nasıl muazzam bir performans sergilediyse, Gal Gadot da burada tam tersi bir etki yaratıyor. Ağır bir yorum gibi gelebilir, ancak filmi platformlara düştüğünde izlerseniz (ki en iyi ihtimalle öyle olacak, çünkü filmin gişe rakamları oldukça düşük), kötü karakterlerde görmeye alışık olduğumuz teatral hareketlerin Gadot tarafından zoraki şekilde sergilendiğini ve bunun komik bir etki yarattığını fark edeceksiniz.
PR başarısızlığı, gereksiz hikâye değişiklikleri, kötü oyuncu seçimleri ve daha fazlası… Bu film, en başından beri başarısız olmaya mahkûmdu. Zaten milyonların sevdiği klasik animasyon filmlerinin live-action uyarlamalarının hedef kitlesi kim, onu bile tam olarak bilmiyoruz. Dilerim Disney, bir gün bu yeniden çevrimlere yatırım yapmayı bırakır ve bize tekrar orijinal yapımlar sunar.
Snow White: Zayıf Hikayeler ve Kötü PR
