The Black Phone 2: İlkinden İyi Bir Devam Filmi
2000’li yıllarda potansiyel vaat etse de sonrasında kendisinden beklenilen sükseyi yapamamış, “Sinister”, “Doctor Strange”, “The Gorge” ve “The Black Phone”un yönetmenliğini üstlenen Scott Derrickson’un 3 sene sonra yine yönetmenlik koltuğuna oturduğu “The Black Phone 2” sonunda vizyonda. Filmde yine ilk filmde de gördüğümüz Mason Thames, Ethan Hawke ve Madeleine McGraw başrolleri üstleniyor.
Öncelikle şunu söylemeliyim ki ben ilk filmi hiç sevmedim. Modası artık geçmeye başlayan “Stranger Things”e özenen nostaljik korku filmleri furyasından olan, kendisinin düşündüğü kadar ikonik olamamış ve asla anlattığı şeylerin altını dolduramamış bir filmdi “The Black Phone”. Ve bir korku filmi olarak, anlattığı hikâyenin vasatlığını geçersek asla korkutmayı da başaramamış bir filmdi. Peki bu filmde bu hatalar giderilmiş mi? Gelin konuşalım.
İlk filmi izleyenler, devam filminin geleceği haberleri ilk çıktığında eminim ki “Nasıl?” sorusunu sormuştur. Ama bu filmi izleyince anlayacaklar ki, aslında ilk film esas oluşturulmak istenen Grabber karakteri için bir orijin hikâyesi görevi görmüş. Peki Grabber bu kadar enine boyuna işlenip sonra devam filmleri yapılacak bir karakter mi? Bence hayır. Hatta rahatlıkla söyleyebilirim ki, bu filmi izlemek yerine herhangi bir “Nightmare on Elm Street” filmi izlemek daha mantıklı. Özellikle o seriyi örnek vermemin sebebini soracak olursanız, bu film içerisindeki tüm ikonik öğeleri çıkarılmış bir “Nightmare on Elm Street” filmi de ondan. Katilimiz Freddy’yle aynı motivasyona sahip, insanları avlamak için yine rüyalarına giriyor…
Film, ilk filmden birkaç sene sonrasında geçiyor. Ama bu sefer merkezine ilk filmdeki olaylardan sonra TSSB’den muzdarip Finney’i değil, rüyalarında geleceği görebilen kardeşi Gwen’i alıyor. Finney’den intikam almak isteyen katilimiz Grabber, Finney’in kardeşi Gwen’in rüyalarda peşine düşüyor ve bu ikili ilk filmdeki ruh Robin’in kardeşi Ernesto’yu da alarak bu durumu çözmeye çalışıyorlar.
İlk filmde de süpernatürel öğeler bayağı olsa da, sırtını dayadığı yer realist bir kaçırılma hikâyesiyken bu film direkt olarak realizmden uzaklaşmış ve bence bu filmin hayrına olmuş. Filmdeki rüya sahneleri, yönetmenin bir başka filmi olan ve bilim tarafından en korkutucu film seçilmiş “Sinister”daki kaset sahneleriyle aynı estetiğe sahip ve bu cidden izlerken huzursuz hissettirebiliyor. Fakat bu rüya sahneleri haricinde film yine korkuyu iyi kuramamış ve ne filmdeki gizemler ne de karakterler filmi tek başına izletmeye yetmiyor.
Filmin ana karakteri olan Gwen ise ilk filmdeki Finney’den çok daha ilgi çekici bir karakter. Rüyaları, dış dünyadaki insanlarla olan çatışmaları ve karakteri fazlasıyla izlenesi bir karakter yapmış ve filmin öykündüğü “Nightmare on Elm Street”in final girl’ü Nancy’ye yaraşır bir final girl’ümüz olmuş. Karaktere can veren Madeleine McGraw yaşından çok büyük bir oyunculuk sergilemiş.
Finney ise ilk film sonrası oldukça yıpranmış, psikolojisi bozulmuş ve kendisini uyuşturmak için her şeyi yapan bir karakter hâline gelmiş. Aslında bu ilk filmin hayranlarını itebilecek olsa da ben bu alınan kararı oldukça gerçekçi buldum, ayrıca bu yola girilirken karakterin iyi ve saf özü de kaybedilmemiş. Grabber ise yine korkutuculuktan uzak, maskenin ardında Ethan Hawke olmasa izlemesi pek keyif vermeyecek bir Freddy Krueger kopyası olarak devam ediyor.
Filmin sinematografisini ben çok başarılı buldum. Pär M. Ekberg, karlı manzaralarda ve oldukça ürkütücü olan VHS estetiğindeki rüya sahnelerinde çok iyi bir iş çıkarmış. İlk filmdeki düz sinematografinin aksine akılda kalacak birkaç kısım vardı.
Kısacası benim ilk filmden çok çok iyi bulmakla beraber, yine çok da iyi bulamadığım bir iş olmuş “The Black Phone 2”. “Neden yeni bir Freddy Krueger macerası gelmiyor?” diyenler ve ilk filmin hastalarına öneririm.
