Escape: Yaşamak Zor, Yaşatmak Zor, Yaşlanmak Zor
Bazı insanlar vardır; hayatı doya doya yaşamak için çalışır, üretir, aşkı bulur ve zor da olsa kendileriyle ilgili aşk, yas gibi bazı zorlukları aşarlar. Ama bazı insanlar da vardır; hiçbir suçu olmamasına rağmen suçu üstlenir, yeri geldiğinde kendine zarar vermekten korktukları için kendilerini hapiste kalmak zorundaymış gibi hissederler. Çünkü vicdan azabı çekerler ve yaşamak istemezler.
2007 yılında The Contestant (Concursante) filmiyle sinemaya adım atan, 2010 yılında Ryan Reynolds’ın tabutta hayatta kalma mücadelesini verdiği Buried, 2012’de Robert De Niro ve Cillian Murphy’nin başrolünde olduğu psikolojik gerilim filmi Red Lights ve 2018 yılında Türkiye’de vizyona girmeyen Amerikan korku filmi Down a Dark Hall’un yönetmeni Rodrigo Cortés, psikolojik gerilim türüne yeni bir soluk getirmiş. Hatta kara komik bir soluk getirmiş de biz farkına varamamışız. Bu bahsedeceğim filmin adı ise Escape.
Enrique Rubio’nun aynı isimli romanından uyarlanan bu filmde, başrolleri Mario Casas ve Anna Castillo paylaşıyor. Film, özgürlükten vazgeçip hapiste yaşamak isteyen bir adamın kara komik öyküsünü anlatıyor. Üstelik filmin yapımcılarından biri de Martin Scorsese. San Sebastián Film Festivali’nde prömiyerini yapan bu film, İstanbul Film Festivali kapsamında Pazar günü ve bugün gösterildi. Ancak filmi izlemek isterseniz, bu cumartesi günü sakın kaçırmayın. İzniniz olursa, hikâyeye geçelim mi?
Karısını bir trafik kazasında kaybeden N., tam anlamıyla çökmüş, hayata fazlasıyla küsmüş bir adamdır. Her ne kadar psikolojik yardım alsa da hayatta tek başına karar almaktan acizdir. Bu nedenle N.’nin tek bir isteği vardır: bir daha çıkmamak üzere hapse girmek, hatta orada ölmek. Bunun için de hapse girmek adına elinden geleni ardına koymaz.
Hikâyeye baktığımızda, başta bize çok absürt, saçma, hatta yüzümüzü ekşitecek kadar tuhaf görünüyor. Ama filmi izlediğimizde, bu karamsarlığın arkasındaki gerçekleri öğreniyor ve şu soruları kendimize soruyoruz: Bir suçu neden kendi üzerimize alırız? Bu dünyada yaşamaya değer bir şey var mı? Kendimizi zorla esir etmek, vicdanımızın yükünü hafifletebilir mi?,
Bu sorular, aslında yaşam, suç, vicdan ve delilik gibi kavramlar üzerinden düşünüldüğünde yanıtlanması zor sorulardır. Kendi adıma, bu yaklaşımın ve bu soruların bir suç-polisiye malzemesi olarak kullanılmasına bayıldım. Bazı sahneler bize komik ve absürt gelse de, hikâyenin geneline baktığımızda tam anlamıyla sinir bozucu bir hâl alıyor.
Filmin atmosferine hizmet eden sarımtırak ışıklar, filmin psikolojik açıdan içimizdeki çelişkiyi yansıtırken, yakın plan ağırlıklı çekimler ise psikolojik çaresizliği ve hapiste olma arzusunun hastalık derecesindeki takıntısını çok iyi aktarıyor. Görüntülerde bir tekinsizlik hissi ve ağır işlenen vicdan azabı hâkim. Sinematografisi oldukça güçlü ve yeri geldiğinde sinirinizi bozacak kadar rahatsız edici.
Ses tasarımı ise müzikten daha baskın bir etkiye sahip. Özellikle ana karakterimizin hapse olan takıntısını hatırlatan klavye sesi, araba sesleri, tik tak sesi, cop ve çekiç sesleri gayet iyi kullanılmış. Hikâye ilerledikçe, toplumun bastırdığı isyan çığlıkları ve yumruk sesleri gibi unsurlar, topluma karşı çıkmaya çalışan sesler olarak karşımıza çıkıyor. Karakterin çığlıkları ise ses anlamında filmin sinirimizi bozan (olumlu anlamda) anlarından biri.
Şimdi yavaşça toparlayacak olursam; bu film, bir olayın vicdan azabına sürükleyeceği zayıf ve güçsüz insanlar için, bu vicdan azabıyla yaşamanın zorluğunu acımasız bir dille anlatıyor. Ne diyeyim ki, zaten tuhaf zamanlardan geçtiğimiz şu günlerde böyle bir filmi izlemek de oldukça tuhafıma gitti doğrusu. Neyse, size gelince; bu filme bir göz atmanızı öneririm. Olur da seyretmek isterseniz, yaşamaktan soğutan bu adamın vicdan azabına hazırlıklı olun.
Puan: 4/5
Escape: Yaşamak Zor, Yaşatmak Zor, Yaşlanmak Zor
