The Last of Us 2. Sezon: Ellie & Abby’nin İntikam Savaşı
The Last of Us, 2. sezonu ile yine karşımızda. İlk bölümünü incelediğimiz ve biraz eleştirdiğimiz yapım, geçen günlerde sezon finali yaptı ve ardında pek çok soru işareti bıraktı. Yaklaşık 50 dakikalık 7 bölümden oluşan yapım, ilk sezonun üzerinden 5 sene geçmiş, Ellie’nin büyüdüğü ve Joel’in büyük sırrını öğrendiği zamanla başlıyor. Diziyi oyunla incelemeye devam edeceğiz; uyarlama yapımların en büyük kabusu da bu. Kıyaslanacakları bir etken her zaman var ve bu da oyun dünyasının favori oyunlarından birisiyse işiniz gerçekten zor.
Dizi, hikâye ilerleyişi olarak oyun ile, ilk bölümde olduğu gibi, aynı tempoda ve aynı şekilde ilerliyor. Bunun yanında oyunda olmayan arka plan hikâyeleri ve ayrıntıları bize vermesi, “Bu oyunun aynısı” tepkilerini bir nebze olsun azaltmaya yardım ediyor. Örnek vermek gerekirse, Joel ile Ellie’nin yaşadığı Jackson Kasabası’nı oyunda neredeyse hiç ama hiç görmemiştik. Dizide kasaba ve içinde yaşayanlar, yaşam tarzları bize uzun uzun anlatılıyor. İnsanların hayatta kalmaya çalışmaları, korkuları, öncelikleri bizi iyi hissettiriyor ve o dünyanın içine sokuyor.
Yapımda hikâye çok daha yavaş kuruluyor. Arada ayrıntı sahneler de tamamlayıcı ve zengin. Dediğim gibi, dizi oyunla aynı ama “nasıl olsa oyun var, aynısını yapalım” denmemiş ve gayet özenilmiş. Sahneler, mekânlar, kostümler ayrıntılarla ele alınmış; bu da aslında kolaya kaçılmadığını bize net bir şekilde gösteriyor. Bunun yanında ek sahneler hikâyeye yardımcı olmak için yazılsa da bu konuda basit ele alınmamış. Joel’i kasaba yaşamında oyunda hiç görmedik; fakat burada uzun uzun Joel’in kasaba için, Tommy için ve Ellie için ne anlama geldiğini açık bir şekilde görüyoruz.
Joel’i ve Ellie’yi yakından, aksiyondan uzak izlemek; nasıl vakit geçirdiklerini, Joel’in Ellie’ye neler öğrettiğini izlemek bana çok doyurucu geldi. Ünlü gitarın nasıl yapıldığı, Joel’in iç dünyası, Ellie’nin adım adım büyümesi ne çok uzun ne çok kısa ele alınış; benim için gayet yeterliydi. Bu sayede de Ellie’nin neden intikam için yanıp tutuştuğunu çok daha iyi anlıyoruz. Aynı zamanda oyunda olmayan yan hikâyeler, hikâyenin akış yönü üzerinde minik değişiklikler içeriyor. Örnek vermem gerekirse, Jackson Savaşı. Oyunda olmayan bu savaş, aksiyon ihtiyacımızı çok çok iyi gideriyor. Joel’in vurucu sahnesi oyunda daha iyiydi fakat bize duyguyu geçirebildi. Joel ve Tommy’nin küçüklükleri sekansı ise renk kattı ve motivasyonlarını bize gösterdi.
Ayrıntılara girecek olursak, Bella Ramsey çok çok iyi bir oyuncu olsa da oyunu belki de çılgınlar gibi oynadığım için bana hâlâ bazen Ellie değilmiş gibi geliyor. Fakat Ramsey bunun önüne hemen her sahnede oyunculuğu ile geçmeyi başarıyor. Oyunculuklar, hikâyenin zaman zaman önüne geçecek, sahneyi bize unutturacak kadar iyi. Özellikle Pedro Pascal, Bella Ramsey ve Dina’ya hayat veren Isabela Merced beni ekrana kitledi diyebilirim. Mimikleri ve jestleri, sahne arka planına bazen dikkat etmememe sebep oldu. Kasaba’nın gelecek lideri olarak görülen Jesse daha fazla öne çıkarılmış ve bu da hikâyeye iyi yansımış.
Aksiyon kısmına gelecek olursak; evet, oyun bir aksiyon oyunuydu belki, fakat gizlilik teması bize gerilim katıyordu. Dizi bu çizgiyi bozmamış. Ellie de Joel gibi kavgadan kaçmayan, hatta biraz da arayan bir karakter ama Superman değil. Yaralanıyor, itilip kakılıyor; en önemlisi ise korkuyor. Bunu hemen hemen her aksiyon sahnesinde bize, oyunu oynuyormuş hissi vererek gösteriyor. Dizi, oyuna da selam çakmayı ihmal etmiyor: silah tamir ve bakım sahneleri, ilaç toplama ve kullanma sahneleri hikâyeden çok oyuna referans sahnelerdi ve yerinde de kullanıldı. Dizi oyundan daha dramatik ve daha şiirsel. Bu kötü bir şey değil; biraz daha drama olması etkileyiciliği artıran bir unsur. The Last of Us, gerçekliği öne çıkaran bir oyundu; fakat dizi bu hamlelerle daha gerçek bir çizgiye konumlanmış.
Eleştirilere gelecek olursak, dizi intikam hikâyesini gereğinden fazla uzatıyor. Abby’yi 2-6. bölümler arası hiç ama hiç görmüyoruz. Oyunda da bir süre görmemiştik ama insan dizide görmek istiyor. Sebebi aslında, oyunun bir diğer başrolü olan Abby’nin hikâyesini 3. sezonda ele alıp büyük final için ortamı ısıtmak. Fakat Abby’nin hikâyesi 3 fazla bölümde anlatılabilirdi. 3. sezonu beklememize gerek yoktu.
Abby için bir eleştiri daha yapacak olursak: Evet, dizide Abby’ye hayat veren Kaitlyn Dever elinden geleni yapsa da, Abby –ön incelemede dediğim gibi– Joel kadar iri bir karakterdi; güçlü durur, üşümez, uyumaz ve her zaman öfkeli dururdu. İntikam ateşini bize her kelimesinde hissettirirdi. Ben bunu, final sahnesi hariç, dizi içinde göremedim. Kaitlyn Dever çok daha minyon birisi, aynı zamanda dizi için yazılan Abby gözüme daha kırılgan ve daha sakin göründü. Bu da intikam hikâyesine beni yeteri kadar hazırlayamadı.
Abby’ye odaklanacağımız yeni sezonda belki bu durumu biraz daha yırtıcı gösterebilirler. Dizide savaşın 3. tarafı olan ıslıkçı Scarlar bize tanıtıldı fakat hikâyeye çok geç dahil oldular. Yeni sezonda bu tarafı da bize gereken şekilde sunacakları umudunu taşıyorum. Zombiler, dizinin deyişiyle “enfekteler”, ise göz ardı ediliyor. Oyunda sakin bir yerde gezinirken karşımıza her zaman 2-3 enfekte çıkardı, fakat dizide sürüler ya da zekiler dışında hiç tek başına gezinen bir enfekte görmedik. Bu da “Nerede bunlar?” dedirtti ve aksiyonu da önemli ölçüde azalttı.
Dizinin renk paleti doygun ve canlı. Bu da ortamı bize daha iyi sunan bir unsur. Sahnelerde verilen özeni bize iyi bir şekilde gösteriyor. Dizinin makyaj ekibini de övmek lazım. Evet, enfektelerin makyajı çok iyi, fakat yaralanma sahnelerinde de makyaj çok gerçekçiydi. Rahatsız edici derecede iyiydi. Ellie’nin intikam şarkısı öyle iyi bir yerde kullanıldı ki sahneyi iki kere izledim; bu da yapıma saygı duyduğum bir etmendi. Duygular yerinde, çok fazla yerinde verildi. Çekimler ise genelden özele inen bir tarzda: mekân ve durum tanıtıldı, isimlere odaklanıldı ve sahnenin vermek istediği duygu, oyunun mimikleri ile bize verildi. Bu ilgimi çeken ve beğendiğim bir başka unsurdu.
Toparlayacak olursak; dizinin 1. sezonu, 1. oyunun aynısıydı. 2. sezon da bu şekilde başladı fakat farklı sekanslar, ek sahneler, flashback’ler hem merakımı hem de ön yargılarımı giderdi. Aynı hikâye, daha zengin karakter ve hikâye sunumlarıyla, taze bir şekilde sunuldu. Belki biraz fazla uzun sunumlar yapıldı fakat rahatsız edici değildi. The Last of Us 2. sezon, hem oyunu oynayanların taze hissedeceği hem de oynamayanların her şeye hâkim olabileceği, aksiyondan çok drama ve gerilim yönüyle öne çıkan kaliteli bir uyarlama. Abby’nin ne kadar minyon olduğuna gerek yok; hâlâ korkutucu olabiliyor – final sahnesinde anlayacaksınız, sizi temin ederim. 3. sezon ya da 2. sezon 2. kısım kesinlikle olacak ve hikâyeyi Abby’nin gözünden izleyeceksiniz. Abby’i sevmeye başlarsanız korkmayın.
