Gangs of London: Silahtan Köprüler
Beni Gangs of London‘ı izlemekten asla alıkoyamazsınız. İngiliz Sky Atlantic’ten Amerikalılar için ithal edilen AMC suç-aksiyon-draması, gösterişten uzak B-sinemasının en iyi unsurlarını alıp, paranın satın alabileceği en prestijli televizyon elbiselerini giydiriyor. Zaman zaman çılgınca ciddi ve karmaşık, zaman zaman da istemeden aptalca ve basit. Ve her zaman bağımlılık yaratan, sürükleyici, benzersiz ve dudak uçuklatan bir dizi. Eğer içinizi titretecek bir diziye ihtiyacınız varsa, Gangs of London tam size göre. Gangs of London, domino taşlarından birinin şiddetle düşmesiyle başlar. Colm Meaney’nin canlandırdığı güçlü bir suç örgütünün kralı ölmüştür. Çok yaşasın Joe Cole! Babasının katillerini adalete teslim etmekten çok, babasının işlerini geleneksel olarak sürdürmekle ilgilenen, tahtın aceleci ve duygusal varisini canlandırıyor. Bu dev isim tahttan indirilip yerine yeni bir isim kavga edip entrikalar çevirmeye başlayınca, Londra’daki suç örgütlerinin diğer üyeleri de -ister biyolojik aile, ister buluntu aile, ister doğrudan rakip olsunlar- güç, şiddet ve kurnazlık için kendi oyunlarını oynamaya başlarlar.
Anlatısal olarak konuşmak gerekirse, bu basit kışkırtıcı olay, merak uyandırıcı bir şekilde düğümlenmiş karmaşıklıkla gülünç basitlik arasında sıkışmış bir olay örgüsünü ve bir dizi karakter güdüsünü harekete geçiriyor. Suç türünün bariz tuzaklarının ötesinde, Game of Thrones sürekli geri döndüğüm karşılaştırmalı bir dizi; “Tahtı ele geçir ve koru” ana motoru, bir dizi ailevi gerilimin, dış düşmanların ve değişen bağlılıkların tehlikeli bir şekilde üzerine oturduğu, erişilebilir ve anlaşılabilir bir Jenga taşı. İncelemeye sunulan dokuz bölümün beşinde, bırakın sezon boyu devam eden bir süreci, karakterlerin tek bir bölümdeki satranç hamlelerini takip etmek bile zaman zaman yorucu oldu. Ancak diziyi başka bir aksiyon filminde yapmayacağınız şekilde takip etmeniz ve iz sürmeniz gerektiğini bilerek yaklaşırsanız, bu türden alışılmadık derecede ödüllendirici bazı temettüler bulacaksınız.
Öte yandan… Cole’un karakterinin son derece basit tasvirine gülmekten kendimi alamadım. Sanırım motivasyonu kolayca anlaşılabilen bir ana karaktere sahip olmak faydalı – “Babamın katillerini bul!” – daha karmaşık şeylerin üzerine sıçrayacağı bir temel gerçeklik olarak. Ancak dizinin onun hakkında anlatmak istediği tek şey bu gibi görünüyor; repliklerinin açık metninde de bu ana fikir tekrarlanıyor – “Babamın katillerini bulun!” – tekrar tekrar. Cole, bu tek fikirli köpek yavrusu karakterin içinde bir iç dünyası bulmaya çalışarak takdire şayan bir iş çıkarıyor. Ancak fazla çalışılmış performansı, az çalışılmış bir senaryo ile birleştiğinde, olması gerekenden daha fazla istenmeyen komedi ile sonuçlanıyor. Diğer oyuncular ve karakterler arasında beni en çok Cole’un suç ailesine yeni katılan, düşük seviyeli bir basamak atlama elemanını canlandıran Dìrisù etkiledi. Ta ki dizi onun hakkında daha da zengin ve ilginç bir şeyler ortaya koyana kadar… Dìrisù, körü körüne hayatta kalmaktan kendiliğinden manipülasyona ve hatta açık şehvete kadar oynamak için bir ton renk alıyor ve hepsine nüans ve sevecenlikle yaklaşıyor. Bu olumlu havanın büyük bir kısmı senaryodan kaynaklanıyor; karakteri Cole’dan bile daha çekici bir karakter haline getirmek için tasarlanmış detaylar veriliyor ve sezon giderek daha fazla onun etrafında dönüyor.
Gangs of London’ın pek çok kişi için bir nefret ya da aşk ilişkisi olduğunu görebiliyorum. Scorsese-vari suç, Martin-vari güç dinamikleri ve Evans-vari aksiyondan oluşan kendine özgü kokteylinden hoşlanıyorsanız, Gangs of London’ı kırılan uzuvları yumruklarmış gibi nefretle seveceksiniz. Ama bunların herhangi bir kısmı size çok uyumsuz, paçavra ya da acımasız geliyorsa -hatta kırık vücut parçalarından bahsetmemi bile hazmedemiyorsanız- bu sonradan alınan tat size göre olmayabilir. Bana gelince, ben bu şeye doyamadım ve bu saçma, yoğun ve düpedüz rahatsız edici serinin bizi bundan sonra nereye götüreceğini görmek için sabırsızlanıyorum.
Gangs of London: Silahtan Köprüler
