The Predator: Predator vs. Komedili Aksiyon
Predator, kültleşmiş bir franchise olmasına rağmen neredeyse bilinmeyen ve hatta umursanmayan bir karakter. Günümüzde daha eli yüzü düzgün işler görebilsek de, ilk çıkan filmden sonra peş peşe gelen rezalet yapımların karakterin karizmasını çizmesinden sonra bunun nedenlerini anlayabiliyoruz. Barındırdığı potansiyelin yarısına bile sahip olmayan işlerin ne denli popülerlik kazandığını görünce de insan ister istemez üzülüyor.
The Predator, işte tüm bu algıyı kendi lehine çevirmek adına, döneminin filmlerinin formülüyle harmanlanmış klasik bir Hollywood aksiyonu olarak yeni bir sayfa açmak üzere 2018 yılında karşımıza çıktı. Hem de filmi yazıp yönetmen koltuğuna oturan; Lethal Weapon, Kiss Kiss Bang Bang, Iron Man 3, The Nice Guys gibi yapımları yazıp yönetmiş ve ikonikleşmiş ilk filmde Hawkins karakterini canlandırmış Shane Black tarafından.
Oyuncu kadrosunda Boyd Holbrook, Trevante Rhodes, Jacob Tremblay, Keegan-Michael Key, Olivia Munn, Sterling K. Brown, Thomas Jane, Alfie Allen, Augusto Aguilera, Jake Busey ve Yvonne Strahovski gibi kalabalık bir ekip bulunan The Predator, açıklandığı dönemde Arnold Schwarzenegger’in de yer alacağı yönünde haberlerle gündeme gelmişti. Ancak Arnold, rolünün filmde kısa yer almasından rahatsız olup projede yer almamaya karar verdi. Ayrıca filmde sürpriz birkaç karakter daha olacaktı, ancak oraya birazdan geliriz.
Film, yüksek beklentiyle girdiği sinema salonlarından büyük hayal kırıklıklarıyla ayrıldı. Seyirciler filmi yerden yere vururken, bir yandan da Shane Black’e internette görebileceğiniz en odaklı linçlerden birini gerçekleştirdiler. Öyle ki Black, 2018’den sonra birçok proje açıklamasına rağmen bir daha film yapmadı. Filmin suçuna gelecek olursak, Black’in ilk Predator’de oynadığı Hawkins rolü gibi ciddiyetsiz ve sansasyonel derecede cıvık bir yapım olmasıydı.
Arkadaşlar, film komik. Predator filminden beklediğimiz düzeyde aksiyon odaklı sahneler barındırsa da bu, filmin neredeyse %20’sini oluşturuyor. Doğal olarak da tanıtımlarda bolca gördüğümüz bu sahnelerin dışında, yer yer slapstick, çoğu zaman ise karakter komedisi odaklı ilerlemesi tepkileri üzerine çekmesine yetiyor da artıyor.
Filmlerde komik karakterlerin kullanılması çoğu zaman rahatlatıcı bir unsur olarak işe yarar. Bu filmde de, özellikle benim de çok sevdiğim Keegan-Michael Key’in yer alması, filmde komedinin önemli bir yer tutacağının sinyallerini önceden verse de, açıkçası filmin tüm karakterlerine böyle bir yan görev verilmesini absürt buldum. Filmde kahkaha attığım şakalardan biri Predator’a aitti, varın gerisini siz düşünün.
Fakat kendi açımdan filmi beğenmedim diyemem. Komedisini doğru yapabilen bir film olması yönüyle, “Predator filmi izlemiyorum, tamam” deyip rahatladığım noktada oldukça keyif aldığımı söyleyebilirim. Hiç izlememiş olanlara da tavsiyem bu olacaktır. Çünkü film ciddiymiş gibi kendini konumlandırıyor — bu tuzağa düşmeyin. Adı bile The Predator olunca insan sormadan edemiyor: Hangi Predator? Özellikle “The” deyip işaret ettiğiniz Predator bu mu?
Hikâye açısından iç açıcı bir şey sunamasa da, Predator evrenine dair verdiği birkaç yeni bilgi açısından külliyatı sevenlerin dikkatini çekebilecek ögeler barındırıyor. Örneğin Predator’ların dil bariyerini kendi çeviri mekanizmalarıyla aşabildiklerini veya kendi içlerinde bir ceza sistemine sahip olduklarını görüyoruz. Bu filmde de, kazara teçhizatını kaybeden bir Predator’ün yol açtığı karmaşayı çözmek için devasa bir Predator daha geliyor ki görsel açıdan oldukça etkileyiciydi. Son olarak, insanların bu teçhizatla yaptıkları şeyler gösterildi — büyük ihtimalle devam filmlerine hazırlıktı. Fakat ne yazık ki bu hayaller de gerçek olmadı.
Filmin son versiyonundan çıkarılan usta oyuncu Edward James Olmos’un da yer aldığı bir askeri teçhizat hikâyesi varmış ki hiç göremedik. Koca adam, filmden çıkarıldığını film yayınlandıktan sonra öğrenmiş. Ayrıca filme üç alternatif son çekilmiş ve hatta ikisi Alien hikâyesine bağlanacak şekilde tasarlanmış. Bunlardan birinde Ellen Ripley’i yeni bir oyuncuyla görecekmişiz. Muhtemelen filmin alacağı linçler ön seyirci gösterimlerinde öngörülmüş olacak ki bu planlardan da vazgeçilmiş.
Son olarak, film görsel anlamda şahane sahneler barındırıyor. Tasarımlarında ve CGI kullanımında dönemin imkânları güzel değerlendirilmiş. Özellikle filmin sonlarına doğru, ne yazık ki yaklaşık 10 dakika bile sürmeyen enfes bir çatışma sahnesi var. Keşke bu imkânları biraz daha görebilseydik. Onun yerine elimizde, Marvel filmlerinin başımıza açtığı bu sulu zırtlak komediyi tüm ciddiyetin üzerine sıvayan bir formül kalıyor.
Hele filmin zırhını kaybeden bir adamın, bir çocuğun yardımıyla benliğini başka bir tehditle tanıması hikâyesinin Iron Man 3 ile benzerliğini düşününce, filmin koca bir şaka olması, içindeki şakalardan daha komik geliyor diyebilirim. Kiss Kiss Bang Bang, The Nice Guys iyiydi be Shane Black; oralardan devam etseydin keşke.
Toparlayalım. The Predator bir Predator filmi olarak ortalamanın altı kalan, yerden yere vurulan bu yapım; “komedili aksiyon izleyeyim, mısır yiyeceğim, çok bir şey düşünmeyeyim” diyen seyirci için güzel bir tercih olabilir. En azından Ridley Scott’un Prometheus’ta düştüğü ciddiyet tuzağından çok uzakta, iyi vakit geçirtebilir. Onun dışında iyi bir film gerçekten değil.
İyi bir Predator işi izlemek isteyenler için iki güzel alternatif var: Biri sitede yazısı da bulunan Prey, diğeri ise pek yakında incelemesini göreceğimiz Predator: Killer of Killers. Takipte kalalım. Görüşmek üzere.
