Mond: Parlayan Bir Başlangıç, Eksik Kalan Derinlikler
2024 yapımı Mond, 28. Uçan Süpürge Kadın Filmleri Festivali’nde izlediğim ve beni hem etkileyen hem de bazı yönleriyle eksik bırakan bir film oldu. Yönetmenliğini Kurdwin Ayub’un üstlendiği bu Avusturya yapımı filmde başrolde Florentina Holzinger yer alıyor. Hikâye, eski bir boksör olan Sarah’ın, Ürdün’deki zengin bir ailenin üç kızına kişisel antrenörlük yapma teklifini kabul etmesiyle başlıyor. Ancak Sarah, bu lüks sarayda kızların dış dünyadan tamamen izole edildiğini ve sürekli gözetim altında tutulduklarını fark ediyor. Bu durum hem Sarah’ın hem de izleyicinin kafasında birçok soru işareti oluşturuyor.
Filmi izlerken sıkılmadım; atmosferi ve oyunculukları beni içine çekti. Florentina Holzinger’in performansı oldukça etkileyiciydi; Sarah karakterinin içsel çatışmalarını ve yabancı bir ortamda yaşadığı uyumsuzluğu başarılı bir şekilde yansıttı. Film, görsel olarak da güçlüydü; sarayın ihtişamı ve kızların izole yaşamları, sinematografiyle etkileyici bir şekilde sunulmuştu. Ancak hikâyenin bazı yönleri beni tatmin etmedi. Özellikle kız kardeşlerin geçmişleri ve neden bu şekilde izole edildikleri konusunda daha fazla bilgi verilmesini beklerdim.
Ayrıca kızların birbirleriyle olan ilişkileri yüzeyde kaldığı için, aralarındaki gerilim ve bağ da tam olarak hissedilemiyordu. Aralarındaki güç dinamikleri ve çatışmalar sadece ima düzeyinde bırakılmıştı. İzleyiciye bazı sorular sordurmayı amaçlamış olabilir ama hiçbirine cevap vermemesi beni tatmin etmedi. Örneğin, bu kızlar neden dış dünyadan bu kadar kopuk yaşıyor, geçmişlerinde ne olmuş, ebeveyn figürü neden hiç görünmüyor? Film bu sorulara dokunup geri çekiliyor, derinleşmekten kaçınıyor.
Bununla birlikte, filmdeki oyunculuklar genel olarak tatmin ediciydi. Florentina Holzinger’in yanı sıra kız kardeşleri canlandıran oyuncular da rollerini başarıyla üstlendiler. Özellikle kızların sessizliği ve beden dilleriyle verdikleri tepkiler, karakterlerinin iç dünyalarını yansıtmada etkiliydi. Film, diyaloglardan çok görsel anlatımıyla öne çıkıyor ve bu yönüyle izleyiciyi düşünmeye teşvik ediyor. Ancak bu anlatım tarzı, bazı izleyiciler için yetersiz bilgi ve bağlam eksikliği nedeniyle zorlayıcı olabilir.
Yine de oyuncuların sakin ama yoğun performansları, filmi ayakta tutan unsurların başında geliyor. Özellikle Florentina Holzinger’in varlığı, hem fiziksel hem de duygusal anlamda çok güçlüydü. Sarah karakterinin yalnızlığını, yabancılığını ve güvensizliğini beden diliyle çok iyi yansıttı. Karakterin geçmişi hakkında biz çok az şey bilsek de, oyunculuk sayesinde duygusal boşlukları biraz olsun doldurabildik. Bu da gösteriyor ki doğru oyuncu seçimi, anlatısal eksiklikleri kısmen dengeleyebiliyor.
Sonuç olarak, Mond, izlerken beni sıkmayan, atmosferi ve oyunculuklarıyla etkileyici bir deneyim sunan bir film oldu. Ancak karakterlerin arka planlarının yeterince işlenmemesi ve hikâyenin bazı yönlerinin eksik bırakılması, filmin etkisini azaltan unsurlar oldu. Kız kardeşlerin geçmişlerine dair daha fazla bilgi verilseydi, film çok daha derinlikli ve etkileyici olabilirdi. Yine de farklı sinema deneyimlerine açık olan izleyiciler için Mond, izlemeye değer bir yapım. Umarım yönetmen Kurdwin Ayub, gelecekteki projelerinde bu tür eksiklikleri gidererek daha bütünlüklü hikâyeler sunar.
Bu film bende, atmosferin her şeyi taşımaya çalıştığı ama hikâyenin biraz geride kaldığı bir izlenim bıraktı. Soru sormayı seven ama cevap vermekten kaçınan bir yapısı vardı. Bazı filmler az şey söyleyerek çok şey hissettirebilir, ama Mond bu dengeyi tam tutturamamış gibi hissettirdi. Yine de tematik cesareti ve kadın karakterlerin merkezde olması açısından değerli buluyorum. İzledikten sonra konuşmaya, düşünmeye devam ettiriyor; bu da az şey değil. Eğer karakter gelişimiyle daha güçlü bir bağ kurulabilseydi, benim için yılın unutulmazları arasında bile yer alabilirdi.
