Öte: İkili Delilik
30. Uluslararası Adana Altın Koza Film Festivali’nde izlediğim ikinci film olan Öte’nin yönetmen koltuğunda Amerikalı yönetmen Malik Isasis ve Esra Saydam oturuyor. Filmin yönetmenliğini iki kişinin üstlendiği gibi filmi izleyenler de çok net hatlarla ikiye bölünmüş durumda. Özellikle Amerika izleyicisi tarafından oldukça beğenilen filmin Türk izleyicisi tarafından genel olarak beğenilmediğini söylemek mümkün. Açıkça söylemek gerekirse ben de filmi beğenmeyen taraftayım. Gelin nedenlerine bakalım.
Öncelikle filmin iki yönetmen tarafından çekilmesi birçok fikir ayrılığına sebep olmuş. Esra Saydam da bazı konularda zıt kutuplarda olduklarını belirtiyor bu konuyla ilgili. Bu da sahneler arasında çok keskin geçişler izlememize sebep oluyor film boyunca. Lela’nın hikayesini anlatırken bir anda kendimizi Türkiye belgeseli izlerken buluyoruz. Bir yandan aşk hikayesi izletirken bir yandan da kültür farklılıklarını gözler önüne sermeye çalışıyor. Tabii ki bunlar birbirlerine bağlanabilecek şeyler ancak filmde bunların hepsi birbirinden bağımsız olarak işleniyor. Kendinizi filmin içinde kaybolmuş olarak buluyorsunuz. Bütün bunlar filmin anlatmak istediği noktadan uzaklaştırıyor izleyenleri.
Yine aynı şekilde filmde arka planda çalan müzikler insanı bir noktada yormaya başlıyor. Film müzikleri bir filmi zirveye taşıyabileceği gibi dibe de sokabilir. Bu filmde bence en olmaması gerektiği şekilde kullanılmış. Esra Saydam bu konuyla ilgili de müzik kararının Malik Isasis’ten çıktığını ve yine Amerika izleyici tarafından çok sevildiğini hatta övgü aldığını belirtiyor. Gerçekten filmle ilgili neredeyse her konuda iki taraf oluşmuş olduğu için yorumu ben de bir noktada siz izleyenlere bırakıyorum.
Bu arada filmin bütçesinin çok düşük olduğunu ve hem teknik ekibin hem de oyuncu kadrosunun sayısal olarak çok az olduğunu belirtmekte fayda var. Hatta bütçe dolayısıyla filmde tren sahnesinde karşımıza çıkan Melek karakterini filmin yapımcısı Eda Çarıkçı canlandırıyor. Kendisi her ne kadar oynamak istemese de bütçe dolayısıyla oynamak zorunda kaldığını belirtiyor bu durumla ilgili olarak.
Filmin başrolü ise Lela karakterini canlandıran Iman Artwell-Freeman. Filmle ilgili söyleyebileceğim nadir iyi şeylerden biri kendisi. Oyunculuğuyla bir nebze de olsa filmi izlenebilir kılmış. Kendi (kadın) başına dünyayı gezebilen güçlü bir karakter olmasıyla çevresinde tanıştığı kadınların hayran hayran bakmasına hatta kıskanmasına sebep oluyor. Lela’nın tam tersine trende tanıştığı Melek karakteri kendi başına gezmekten korkan, kendini geri plana çeken, eşinden dayak yemesine rağmen boşanma kararı alabilmek için bile 2 yıl bekleyen birisi. Bir diğer kadın karakterimiz ise Ece. O da üniversite okumak için bile babasından onay bekleyen bir karakter.
Oyunculuk anlamında Iman Artwell-Freeman’ı destekleyen diğer kişi ise Evdeki Saat olarak da tanıdığımız Eren Alıcı. Şimdiye kadar sadece şarkı kliplerinde izlediğim oyunculuğunu filmde izlemek biraz garip bir deneyimdi benim için. Bazı noktalarda iyi bir performans gösterse de genel olarak ortalamanın altında bir performansı vardı.
Filmin en güzel yönü ise yazımın başında da dediğim kendimizi Türkiye belgeseli izlerken bulduğumuz kısımlar. Ancak şunu da belirtmem gerekir ki bu kısımların filme sağladığı hiçbir katkı yok. Sadece görsellik açısından konulmuş. Manzaralar ve çekimler gerçekten çok güzeldi. İzleyenlerin büyülenmemesi elde değil.
Kısaca Öte, iki farklı bakış açısından çıkan ve bu nedenle izleyenleri de iki ayrı tarafta bırakan, yetersiz bir film. Yazımın başlığında da yer verdiğim Sezen Aksu’nun İkili Delilik şarkısı yönetmenlere söylenebilecek en güzel sözlere sahip:
“Artık hayatımdan çıksan diyorum
Bu ikili delilik sona erse…”
Öte: İkili Delilik
