Earwig: Sinemada Katatonik Bir Yolculuk

2,1B

Earwig: Sinemada Katatonik Bir Yolculuk

Daha önce Innocence (2004) ve Evolution (2015) isimli yapımlarla adını duyduğumuz Fransız yönetmen Lucile Hadzihalilovic’in İngilizce dilinde yazıp yönettiği ilk filmi olan Earwig, 2021 yılında izleyicilerle buluştu. Sadece Mubi platformundan ulaşabileceğiniz, son dönem arthouse filmlerinden olan Earwig ile daha önce deneyimlemediğiniz farklı bir sinema yolculuğuna çıkacaksınız.

Brian Catling’in aynı adlı kitabından uyarlanmış bir film olan Earwig, savaş sonrası Avrupa’sında geçmektedir. 50 yaşındaki bakıcı Albert Scellinc (Paul Hilton), dişleri buzdan olan 10 yaşındaki Mia’ya (Romane Hemelaers) bakıcılık yapmaktadır. Özel durumu sebebiyle Albert günde birkaç kere Mia’nın dişlerine dikkatlice bakım yapar. Özel bir aparatla Mia’nın ağzından salyasını toplar ve sonrasında diş kalıplarında bu salyayı toplayarak dondurur, ardından da Mia’nın takma dişlerini değiştirir. İkilinin hayatları hep aynı rutinde devam etmektedir. Mia daha önce dışarıya hiç çıkmamıştır, kaldığı evin bütün pencereleri daima kapalı durmaktadır. Bir gün Albert’a “Üstat”tan bir telefon gelir ve 13 gün içerisinde kızı getirmesi gerektiğini, dış dünyaya hazırlamasını söyler, böylelikle ikilinin ritüelleşmiş hayat düzenleri bozulur.

Yaklaşık ilk 20 dakikası diyalogsuz geçen ve sonrasında da olabildiğince az diyalog bulunan film ile Lucile Hadzihalilovic, izleyicisini korkutmak ya da germek yerine rahatsız etmeyi amaçlamış ve bana göre başarılı da olmuştur. Yavaş bir tempoda ilerleyen film zaman zaman izleyicinin yön duygusunu şaşırtmaktadır. Üstad’ın mekanik ve duygusuz sesiyle Mia’nın masumiyetinin birleşimi güzel bir tezat oluşturmuştur. Mia’nın, bakıcısının ona verdiği talimatları itaatkar bir biçimde yerine getirmesi filmde daha da karanlık bir aura yaratmaktadır.

Çekim açıları, detay çekimleri ve kullanılan renk paletleri anlatılmak istenen duyguları kolaylıkla yansıtabilmiştir, öyle ki bazı sahneler tıpkı bir fotoğraf karesi gibi görünmektedir. Kullanılan ışıklar sayesinde karakterlerin duyguları izleyiciye ustalıkla aktarılmıştır.

Lucile Hadzihalilovic, daha önceki filmlerinde de benzer çocuk tiplemelerini kullanmıştır ancak bu sefer Earwig’de diğer filmlerinden farklı olarak çocuk karakter olan Mia’nın yerine Albert daha ön planda ve merkezde tutulmuştur.

Sinematografik olarak genel anlamda tatmin edici bir film olsa da bazı sahneler sırf rahatsız edici olsun diye konulmuş ve arkasında herhangi bir sanatsal gaye bulunmamaktadır, bu sebeple yer yer izleyici olarak filmden koptuğum anlar oldu. David Lynch’den esinlenildiğini bariz bir biçimde hissettiren sahneler vardı ancak film, Lynch’in şiirsel absürtlüğüne yine de yaklaşamamıştı. Aktörlerin arasındaki bağın pek bir kimyası yoktu ve ilişkileri biraz suni görünmekteydi, bu sebeple de izleyici olarak karakterlerle duygusal bir bağ kurmak ve bu bağı devam ettirmek yer yer zorlaştı.

Earwig karamsar müzik seçimi, her anlamda etrafı saran karanlığıyla, gerçekliği kibarca bükmesi ve geçmişe dönüş sahneleriyle kesinlikle zihni yer yer zorlayan ve kafada sürekli soru işaretleri oluşturan bir yapım olmuştur. Oluşan bu soru işaretlerinin çoğunun cevaplarını film izleyiciye sunmamıştır, izleyici merak içerisinde bırakılmıştır. Bunun sonucunda izleyici kendini, bir çok farklı yorum getirebileceği enteresan bir yolculuğun içinde bulmaktadır. Direkt olarak izleyicinin duygularına ve belki de saklı kalan korkularına yönelen filmin belki de zaman zaman rahatsız edici olmasının sebeplerinden biri de budur.

Toparlamak gerekirse Earwig kesinlikle her izleyici için yapılmış bir film değil, bu filmi ya seveceksiniz ya da nefret edeceksiniz, ancak arthouse filmleri izlemekten hoşlanıyorsanız ve çoğu zaman neyden rahatsız olduğunuzu tam olarak dile getiremeseniz de diken üstünde izleyeceğinizi bir film arayışındaysanız kesinlikle Earwig’e bir şans vermelisiniz.

Earwig: Sinemada Katatonik Bir Yolculuk