43. İstanbul Film Festivali İzlenimleri: Başlangıçlar
Sizden kilometrelerce uzakta yaşayan bir ikiz kardeşiniz olduğunu düşünün. Bağımsızlığını eline almış, akademik alanda da son derece başarılı olmasına rağmen bir gün tüm bunları bırakıp, doğup büyüdüğü yere dönmeye karar veriyor. Bunun bir sebebi var, yeni bir başlangıç yapmak istemesi. Fakat yeni bir başlangıç, hiç de kolay değildir. Çünkü bıraktığı yerde yarım kalan hesaplaşmalar vardır. Ailesiyle, arkadaşlarıyla ve en önemlisi de memleketiyle olan bir hesaplaşma bu.
Henüz 32 yaşında olan genç yönetmen Ozan Yoleri, 43. İstanbul Film Festivali‘nde seyircilerin karşısına çıkan “Inpaintings” (Başlangıçlar) filmiyle tam da bunu anlatıyor. Yapılamayan yeni başlangıçlar, kaybolan yıllar, sorgulanan kararlar ve kapanmayan yaralar üzerine açık bir mektup bu.
Fransa’da ailesinden uzak yaşayan, başarılı bir doktora öğrencisi olan Defne’nin hayatı ev arkadaşının beklenmedik ölümüyle altüst olur. Dahası memleketinde uzun yıllardır görmediği dedesi de kansere yakalanmıştır. Bu durum Defne’nin eğitimini yarım bırakmasına ve İstanbul’a dönmesine sebep olur. Burada bir yandan aile bağlarını onarıp kaybolan yılları telafi etmeye çalışırken, bir yandan da uzmanlaşmaya çalıştığı sanat alanında kendini göstermesi gerekir.
Filmin senaryosu Ozan Yoleri ile Aysın Kadirbeyoğlu’nun ortaklığıyla yazılmış. “Gelecek kaygıları, uzaklaşma, çeyrek yaş bunalımı, kararsızlık ve yabancılık” gibi kavramlar hem görsel hem de işitsel anlamında masaya yatırılıyor. İkisinin de ilk senaryosu olmasına rağmen oldukça başarılı. Ki TRT’nin 12 Punto yarışmasında finalistlerden biri. Fakat filmin finali beni düşündürttü. Bir yandan “evet bu sefer gerçekten dediğinin arkasında duracak mı” dedirtirken, diğer taraftan da “ailesi sırt çevirmese daha mı iyi olurdu” dedirtiyor.
Filmin sinematografisi ise, Türk asıllı Fransız görüntü yönetmeni Celine Baril’in (ki aynı zamanda filmde ev arkadaşını oynuyor) imzasını taşıyor. Üstelik bu film, kendisinin ilk uzun metrajlı filmi. Film, açılışını VHS kamera formatında ve hareketli çekimlerle yapıyor. Açılışta Defne’nin ev arkadaşıyla acı-tatlı yanlarıyla yaşadıklarının aslında geçmişten bir parça olduğunu öğreniyoruz. Film ilerledikçe VHS kamerasının yerini gerçek kameranın, hareketli çekimlerin yerini durgun çekimlerin, yakın planın yerini soluk renkli geniş planın (özellikle Defne’nin Paris ve İstanbul’da tek başına yürüdüğü sahnelerini cinema verite tarzında çektiği bölümler) ve sonuna doğru soluk renklerin yerinin mavimsi bir renge (bir yaz rengi) bürünmesi, filme klasik bir hava vermiş. Yine de bu filmde gayet etkili.
Defne rolünü oynayan Ahsen Eroğlu (ki gerçek hayatta da resim yapıyor) hakkında birkaç şey söylemek istiyorum. İtiraf etmek gerekirse, oyunculuk stili bana pek hitap etmiyor ama bu filmde Defne rolünün altından gayet iyi kalktığını söylemek istiyorum. Çünkü filmdeki yabancılığı, bunalımı, çelişkileri ve zaman içinde yaptığı işe olan bağlılığını gayet güzel yansıtmış. Onun dışında filme renk katan üç oyuncudan daha bahsetmeden geçmeyelim: Defnenin İstanbul’daki ev arkadaşı Eda rolünde Hazal Subaşı, annesi Aysel rolünde temiz kalpli ama soğukkanlılığıyla dikkat çeken Özlem Zeynep Dinsel ve dedesi Erdal rolünde ise yorgunluğuna rağmen hayata bağlılığını bize yansıtan Osman İskender Bayer. Sadece filmin karakterlerine bürünmekle kalmayıp, aynı zamanda da sağlam bir alt metin çizmişler.
Toparlamak gerekirse bu film; pişmanlıklarla, başlangıçlarla ve yabancılaşmalarla dolu olan ama en önemlisi aile bağlarını kuvvetlendirme konusunda mesaj vermeyi ihmal etmeyen, zorlu bir yetişkinliğe geçiş öyküsünü anlatmış. Estetik, sinematografi ve hikaye açısından mükemmel, oyunculuklar açısından da sağlam bir film. Dram filmlerine yeni bir soluk getirmez, ama bu tarz bir konuya girmesi, bir Y kuşağı izleyicisi olarak bana kesinlikle şapka çıkarttırır.
43. İstanbul Film Festivali İzlenimleri: Başlangıçlar
